Nowinko już byłem u Ciebie!
Ewo poszły mi raptem trzy ale były na wyeksponowanym miejscu przy tarasie i teraz ten teren (około 2x3metry) muszę czymś zasadzić.
Myślimy o liliowcach, może w połączeniu z lawendą? Jeszcze nie wiem ale czekam na porady
A dziś tyle planów było a skończyło się podlewaniu taki leń mnie dopadł
Tylko oczywiście Funia czuwała abym za bardzo nie rozleniwił się






Może w poniedziałek bardziej się przyłożę.
( a jeszcze muszę przygotować tekst do mojego bloga )

Bardzo dziękuję
Zrobiłem i wyszło
Wiesz z Funią to jest tak: np. coś plewię lub grzebie w ziemi i nagle coś ostrego wali cię w plecy lub nogę, to Funia przyszła z kijem i chce się tarmosić. Ot tak, znienacka.

F1 tylko mnie doprawiła i potwierdziła, że w poniedziałek skoszę trawę no i może zacznę porządkować ten teren po wrzosach? bo wróci żona i będzie
No i mam jeszcze bloga z moją największą miłością - muzyką, ale tam tekst myślę dziś skończyć.

Z wrzosami też się pogniewałam, część padła a część padnie, bo wyglądają tragicznie, myślę żeby je zastąpić rozchodnikami. Pomysł z lawendą też przemyśl, po kilku latach nie wygląda estetycznie i trzeba wymienić. I tak mi się zbiegły zdychające wrzosy z paskudniejącymi lawendami, będzie roboty huk.
Czy Funia unicestwiła te śliczne jaszczurki?
Miłej niedzieli.

Jaszczurki sobie nic z niej nie robią, tylko myk i już ich nie ma.
To liliowce połączyć z trawami może tym bardziej, że jedna (proso) tam zostanie?

Dlaczego nie spytasz drzew, czy cię lubią?
Może kłamią i udają, że rosną dla Ciebie.
Jak łatwo jest uwierzyć jeśli w nocy jest światło.
Najpierw spróbuj przywołać noc, potem zimę,
potem jeszcze śpiew a jak już wszystko przywołamy
to można zasłuchać się w niezwykłą
opowieść o słonecznych brzegach rzeki zapomnienia.
W otwartych drzwiach świat pusty od nocy.
I zdaje się, że on patrzy na mnie, że przyczaił się i czeka.

Najwspanialsze piękno Świata
Podarował nam Bóg w kwiatach.
Kwiat nam zawsze towarzyszy od krzyku narodzin,
aż do śmierci ciszy
Kochajmy więc kwiaty i cieszmy się nimi
Od pierwszego dnia wiosny do ostatniego dnia zimy
Niech na każdym stole bukiet kwiatów stoi
Kształtem, barwą, wonią chore serce koi.

Rozbuchał się ogród kolorem
A zdjęcie z perspektywą

Grzesiu, już kiedyś miałam zapytać, sam piszesz te wiersze?

Część wierszyków jest moich ale większość to wyszukiwane z neta. Tak sobie pomyślałem, że można trochę urozmaicić wpisy na forum.

Co rano wstaje nowy dzień,
rozdaje wszystkim to co ma.
Jednemu blask, drugiemu cień
do świtu się nie boi dnia.

Piękne jest królestwo nasze,
gdzie nam nikt nie dmucha w kaszę,
gdzie tak samo chwali los
wilga, słowik, wróbel, kos.

Ile razem dróg przebytych?
Ile ścieżek przedeptanych?
Ile deszczów, ile śniegów
wiszących nad latarniami?

Ile listów, ile rozstań,
ciężkich godzin w miastach wielu?
I znów upór, żeby powstać
i znów iść i dojść do celu.

Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
Ile chlebów rozkrajanych?
Pocałunków? Schodów? Książek?

Oczy twe jak piękne świece,
a w sercu źródło promienia,
więc ja chciałbym twoje serce
ocalić od zapomnienia.

Grzesiu, bardzo podoba mi się fragment z sosnami
Jest taki klimatyczny, widać tam chyba też fotele. To na pewno super miejsce do odpoczynku

E no chłopaku! Jest git!

Krzaki dorodne i warzywnik wypasiony...
Piesek nie nudzi się sam?

Niech uśnie ostatni promień
Ostatni słońca blask
Niech się uciszy, uśnie
Ostatni w sitowiu wiatr

Niech uśnie zapach łąki
I zapach leśnych traw
Ostatnia kropla deszczu
Ostatni z deszczem wiatr

Niech zaśnie ostatnia fala
Na środku wielkich wód
Ostatnia kropla słońca
Na dnie błękitnych mórz

Uśnijcie, trzciny nad wodą
Ostatnie krople rosy
Odbicie nieba w jeziorze
I twoje, córeczko, oczy

Brzozy i sosny to moje klimaty - ładne te zdjęcia a jak jeszcze dodać buki to trójka moich ulubionych drzew . Podoba mi się urozmaicanie postów wierszami a tak przy okazji napisz które to Twoje

Ot choćby ten zaczynający się od słów (Dlaczego nie spytasz drzew, czy cię lubią)

Drzewa lubimy bardzo ale od jakiegoś czasu z niepokojem patrzymy na nasze sosny lub modrzewie jak uginają się mocno przy silnych podmuchach wietrznych. Kiedyś takich wiatrów nie było.

I takich śniegów ciężkich pod którymi łamią się kruche gałęzie, a może i były tylko jakoś tak smutno jak niszczą nasze drzewa

No właśnie trzeba pomagać gałęziom, kiedyś ułamał się konar taki gruby, ze byłem zdziwiony. Ale sniegu od dwóch lat jak na lekarstwo a wichry wieją, wieją....

ten też jest mój
Nie patrz tak w twarz moją,
nie wiesz czy...
ja jestem tym za kogo mnie masz.

Czy możesz iść za mną?
Czy możesz poznać moje uczucia?
oto nadeszła śmierć, ja idę
czy pójdziesz też?
jestem suchą gałązką wyrwaną Naturze
jestem świetlikiem nad drogą
jestem tym kim jestem
Czy ty chcesz być mną?
jesteśmy tylko ludźmi.
więc lepiej będzie gdy odwrócisz się
i ruszysz w swoją stronę.

Lubie poezję ,dlatego z przyjemnością zaglądam do Ciebie Pewnie Grechutę też lubisz , z tego co widzę .Ocalić od zapomnienia ,to piękny tekst ,a właściwie wiersz .Poezja w czystej formie

Na pozór - nic nie było w niej,
Na pozór - nie dostrzegłem jej,
Na pozór - dziewczę z oczu, sercu lżej
Na pozór - zbiór przeciętnych cech,
Na pozór - nic, co wstrzyma dech,
Na pozór - nic, co w myślach wznieci ech!

Ona, od niechcenia tak,
Nie śmiała
Sprawić, że jej brak
Tak działa
Niedorzeczny to jest fakt!
Ona, wręcz Kopciuszek ten,
Zuchwała,
Spędza z powiek sen
Bez mała
Trudno przeżyć bez niej dzień!