Błyskoporek podkorowy (Inonotus obliquus (Ach. ex Pers.) Pilát ) znany również pod nazwami: włóknouszek ukośny, czarna huba brzozowa, huba skośnorurkowa, czaga. Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1801 r. Acharius i Persoon, nadając mu nazwę Boletus obliquus. Leśnikom znany jako grzyb powodujący rozległą zgniliznę drewna typu białego jednolitego. Najbardziej znaną formą występowania są charakterystyczne narośla grzybniowe na drzewach, pozbawione hymenoforu i hymenium podstawkowego. Przybierają kształty nieregularnych brył o średnicy do kilkudziesięciu centymetrów. Ich powierzchnia ma kolor czarny o spękanej strukturze. Jest twarda i krucha. Występuje głownie na brzozach. Spotykany także na wiązach, olszach, jarzębach, chmielograbach, dębach i bukach. W Polsce błyskoporek podkorowy objęty jest częściową ochroną gatunkową.
W medycynie ludowej stosowany był od XVI wieku w leczeniu chorób przewodu pokarmowego, bólach jelit, nadkwasocie, wrzodach żołądka i dwunastnicy, dolegliwościach śledziony i wątroby, nowotworach, zewnętrznie w stanach zapalnych, guzach i obrzękach.
Zawiera między innymi takie związki trójterpenowe jak inotodiol i lanosterol.
W lata 50 XX wieku w ZSRR wprowadzono na rynek farmaceutyczny preparaty z czarnej huby brzozowej o nazwach Befungin, Binan-8, Bin–Czaga.
Współcześnie wykorzystuje się jego działanie przeciwzapalne, hepatoprotekcyjne, immunomodulacyjne i przeciwnowotworowe, ma zastosowanie w przewlekłych nieżytach przewodu pokarmowego, uszkodzeniach wątroby przez toksyny bakteryjne i szkodliwe związki, powstające podczas rozpadu komórek.
W książce wydanej w 1987 roku pt. „Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie” A. Ożarowski i W. Jaroniewski pisali: „Na pniach brzóz występuje kilka grzybów pasożytniczych wykorzystywanych w lecznictwie ludowym. Najbardziej znany jest włóknouszek ukośny – Inonotus obliquus, tworzący ciemne guzowate narośla, które po odcięciu od pnia i wysuszeniu stanowią surowiec zwany popularnie hubą brzozową czarną. Włóknouszek ukośny, tzw. huba brzozowa czarna, działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, wzmacniająco, zwiększa odporność organizmu. Ostatnio odkryto, że pobudza wytwarzanie interferonu, substancji przeciwwirusowej, obecnej u ludzi i zwierząt. Jeżeli słuszne jest przekonanie, że wirusy są przyczyną powstawania niektórych nowotworów, to wyciągi z omawianego grzyba mogą mieć znaczenie pomocnicze zarówno w chorobie nowotworowej jak i w chorobach wirusowych. Podobne własności ma huba brzozowa biała z grzyba Piptoporus betulinus. Można je więc stosować razem lub osobno, zależnie od dostępności.”

Przepis na:
Odwar z błyskoporka: 2 do 5 g. startego na tarce błyskoporka zalać 100 ml. wody w temperaturze pokojowej, pozostawić na noc, rano ogrzewać na wolnym ogniu do zagotowania. Odstawić pod przykryciem na kilka minut, przecedzić. Uzupełnić gorącą wodą do objętości 100 ml. Pić 2-3 razy dziennie po 100 ml. Można przygotować rano potrójną dawkę i trzymać w termosie. Można łączyć z białoporkiem brzozowym.
Błyskoporka łatwiej trze się na tarce po uprzednim namoczeniu go w wodzie.

Zainteresowanych badaniami nad właściwościami leczniczymi błyskoporka odsyłam do prac:
naukowców chińskich Zhao F., Mai Q., Ma J., Xu M., Wang X., Cui T., Qiu F., Han G. w pracy pod tytułem „Triterpenoids from Inonotus obliquus and their antitumor activities.” i koreańskich Lee SH., Hwang HS., Yun JW. w pracy zatytułowanej „Antitumor activity of water extract of a mushroom, Inonotus obliquus, against HT-29 human colon cancer cells.”.

Hmm... głowy nie dam, bo zdjęcie jest mało dokładne, ale na moje oko, nie przedstawia ono błyskoporka, a raczej jakąś narośl... może wirusową. Nie da się takiego tworu na przykład ukruszyć! Błyskoporek podkorowy nie jest zbudowany z tkanki drzewnej, a raczej ma konsystencję przypominającą żużel...