Świerk pospolity (
Picea abies (L.) Karsten) to drzewo iglaste dorastające do 50 m wysokości.
Nasze lasy są coraz uboższe w świerki w związku z niekorzystnym oddziaływaniem czynników abiotycznych i biotycznych na ten gatunek. Zasmakujmy więc świerkowych specjałów.
Podstawowymi surowcami leczniczymi są:
- żywica, z której otrzymuje się olejek terpenowy i kalafonię,
- igliwie, z którego otrzymywany jest olejek eteryczny w procesie destylacji i które służy do przygotowywania m.in. odwarów i syropów,
- młode pędy do otrzymywania olejku i jako surowiec do przygotowywania ziołowych specyfików, najlepiej zbierane wczesną wiosną, ponieważ wtedy mają najwięcej witaminy C i żywicy.
Olejek świerkowy zaleca się do inhalacji przy przeziębieniu, katarze, zapaleniu zatok i grypie, stosując 5-10 kropli na szklankę wrzącej wody. Olejek nadaje się również do nacierania przy nerwobólach, bólach mięśni, bólach stawowych, reumatyzmie i po urazach. Przyspiesza ustępowanie krwiaków i obrzęków. Wcierany w klatkę piersiową i plecy oraz w kończyny dolne pobudza krążenie krwi i rozgrzewa.
Odwar z igliwia polecany jest w leczeniu nieżytów układu oddechowego, zwłaszcza z flegmą. Pobudza oddychanie. Lotne związki zawarte w świerku hamują rozwój bakterii i grzybów w układzie oddechowym i przewodzie pokarmowym. Odwar świerkowy działa początkowo wykrztuśnie, a następnie osuszająco na drogi oddechowe. Wykazuje również działanie napotne, rozkurczowe i moczopędne.