Większość miłośników ogrodów jak i zwykłych turystów z całego świata pragnie zobaczyć ten ogród, a to przekłada się na okupujące ogród tłumy.
Ostrzeżono mnie już wcześniej o tłumach zwiedzających więc nie było elementu zaskoczenia.
Przyjechaliśmy rano i zastaliśmy długą, ale nie kilometrową kolejkę. Dyżurny stanął w niej karnie a panie udały się do pobliskiego sklepiku ( 3 minutowa odległość).





a jeżeli kolejka byłaby kilometrowa to po krótkim spacerze można odwiedzić kolejny .

Gdy już jesteśmy właścicielami pięknego biletu wchodzimy do ogrodu i przeżywamy szok. Mimo ostrzeżeń tłumy zwiedzających robią wrażenie. Jeżeli chcemy mieć przyjemność ze zwiedzania musimy to zaakceptować. Ogród jest tego wart.

To prawda wspaniałe połączenie roślin, a wisieńką na torcie jest obwódka z nasturcji , jest to już wyższa szkoła kompozycji. Kwitnąca musi wyglądać obłędnie.

W początkowych scenach filmu Woody Allena " O północy w Paryżu" widzimy Inez i Gila stojących na mostku , a za nimi słynny staw z nenufarami.
Nie fotografowałam z bliska mostku , był stale oblegany przez turystów, ale zdjęcia stawu mam.







Miałam szczęście, bo tego dnia nawet obsługa dobrze prezentowała się na zdjęciach.

Można znaleźć wolne miejsce na ławce i kontemplować widoki.





Moje ulubione kalie, niestety u nas nie zimują w gruncie.

Dzidka chyba marzy by mniej ludzi wkoło było cudowna bujnośc nasadzeń.

Nie tylko Dzidka o tym marzy .
Ogród jest niepowtarzalny a swoją urodą i malowniczością przyciąga rzesze turystów z całego świata.

Mam słabość do ogrodów malarzy bo mają większą wyobraźnię i wyczucia kolorów niż większość ogrodników. Oni nie sadzą rośliny w ogrodzie, ale malują roślinami ogród .

I powracamy do domu Moneta,





który możemy zwiedzić z przewodnikiem,





a przez otwarte okno zrobić pożegnalne zdjęcia.