Za kaczuszkę i pieska dziękuję, ale nad palmami, jakie pokazała Basia, pomyślę. Zawsze to kilkadzisiąt złotych zaoszczędzone na utylizacji, więc na farbę wystarczy.

Moje perliczki mimo chłodów ciągle aktywne

Ozdoby w zimowej odsłonie ...

U mnie też rzeźby dostały białe szaty

U mnie są ciekawe, leśne formy korzeni. Tutaj mam pod ręką ostatnie zdjęcie głowy diabełka z góry. Jak go znacie, to proszę powiedzcie, jak się nazywa. Wątek będę uzupełniac, jak zbiorę i porobię zdjecia. Na razie jeden diabełek.



Z innych ozdób trafiła mi się taka ozdobna doniczka

Fajny wątek, inspirujący
W tym roku zaprosiłam do ogródka metalowe ptaszki... no co , pozazdrościłam rdzy w ozdobach
Fotki będą jak się zadomowią na zewnątrz.

Moje ogrodowe gadżety....

pniaki po drzewach, kilka ich mam porozkładanych po ogrodzie




Ciurkadło, na kamieniu mieszka żabka, cudnie zielona, choć sztucznie stworzona




Pergola zwana grillową przystrojona w malowane farbami serduszka




Kotki i piesek z masy betonowej. Piesek na pamiątkę naszej suni, foksterierki krótkowłosej.




Lubię też wianki i... ukryte okienko lusterko








Coś niecoś do oświetlenia .... latarenki , lampa i girlandy (elektryczne, niestety)










Matko jedyna, kiedy ja się stałam taką gadżeciarą ?

Kilka zdjęć naturalnych ozdób drewnianych:

"samolot"



kolejna głowa, zależy jak się patrzy;

"lisek"













belki porośnięte mchem w lecie stracą okrycie, ale po zimie prezentują się świetnie





naturalny kamień jako ozdoba, solitery i sciezki

K2



parka strażników ścieżki

Naturalne ozdobne konary z lasu: gigantyczny ślimak pomrów z otwartą paszczą, turoń, a pomiędzy zabłąkany topinambur

Leśne nowości z dzisiaj:

dębowa głowa zirytowanego Wilkołaza



słodki jelonek

Niesamowite te korzenie

Kolejna leśna ozdoba to Kolczysty smok z głową w typie rekina.

Jednakże głębsza analiza porównawcza oparta na "Bestiariuszu słowiańskim" wskazuje, że może to być Połoz. Bestiariusz słowiański to fascynujące źródło pełne mrocznych, magicznych stworzeń z folkloru naszych przodków. "Połoz" (czasem pisany "Połoź" lub "Połóż") to jeden z tych enigmatycznych gadów, które budzą grozę w legendach. Na podstawie dostępnych źródeł o folklorze Pomorza i Wielkopolski oraz badań etnofolkloru, oto co wiemy o nim. Podsumuję zwięźle, bo to rzadki demon, często mylony z innymi wężami.

Kim jest Połoz?

Opis:
Połoz to demoniczny wąż lub jaszczurka, zazwyczaj przedstawiany jako wielki, czarny lub szaro-zielony gad o lśniących łuskach, czasem z rogami lub grzebieniem na głowie. Ma długie, smukłe ciało (do kilku metrów), ostre zęby i wydziela trujący jad. W niektórych podaniach potrafi zmieniać kształt, np. w człowieka lub zwykłego węża, by czaić się w ukryciu.

Pochodzenie:
Występuje głównie w folklorze słowiańskim z regionu pomorskiego, wielkopolskiego i mazurskiego (XIX w. legendy). Uważany za pozostałość po dawnych kultach wodnych lub podziemnych, powiązany z bóstwem Welesa (bóg podziemi i zwierząt). W bestiariuszach jak Zycha jest klasyfikowany jako demon wodny lub polny, strzegący skarbów lub źródeł.

Zachowanie i rola:
Połoz czai się w bagnach, rzekach lub norach, atakując nieostrożnych wędrowców lub zwierzęta. Uważano, że sprowadza suszę lub powódź, a jego jad powoduje paraliż lub szaleństwo. W legendach symbolizuje zdradę i ukryte zło – np. w jednej historii Połoz przeobraża się w pięknego młodzieńca, by zwabić dziewczynę do bagna. Aby go odpędzić, używano ziół (np. piołun) lub amuletów z żelaza.

Kultura i współczesność:
W słowiańskim bestiariuszu (np. u Zycha) Połoz jest ilustracją demona gadziego, kontrastującą z bardziej "przyjacielskimi" smokami. Dziś pojawia się w grach (np. Wiedźmin) czy literaturze fantasy jako symbol pradawnego zła. Nie ma dowodów na realne istnienie, ale legendy ostrzegały przed jadowitymi gadami na wilgotnych terenach. Niezaprzeczalną prawdą jest, ze od czasu pojawienia się Połoza w ogrodzie, padają regularne deszcze, czyli jak oswoić bestie.

Jedna z naturalnych leśnych rzeźb pokryła się porostami.

W najnowszym wydaniu Ogrodowego Bestiariusza Słowiańskiego (wyd. 2025, str. 187) znajdujemy dokładnie takiego stwora!

Oficjalna nazwa:Turkusowy Piesiec Korzeniowy (Lupus radicis cyanomorphus)

– potocznie zwany „Korzeńcem Szmaragdowookim” albo „Leśnym Cerberem z Pojezierza Iławskiego”

Opis z bestiariusza (fragment):
„Stwór o głowie wilka lub ogromnego psa, wyrastający z martwych konarów dębu, sosny lub świerku. Futro ma barwy głębokiego turkusu i szmaragdu, utworzone z porostów z gatunku Xanthoparmelia oraz Hypogymnia physodes. Oczy – dwa czarne, wilgotne sęki – potrafią wpatrywać się w przechodnia tak długo, że ten zapomina drogi powrotnej.



Słyszano, jak w bezksiężycowe noce wydaje niski, chropowaty ryk przypominający skrzypienie starego płotu.
Żywi się strachem dzieci, które za blisko podchodzą do jego leża, oraz resztkami kompostu. Zdjęcie w 100 % ukazuje okaz typowy:
-uszy sterczące z boku
-długi pysk z „kłami” (odpryski kory)
-turkusowe „futro” z porostów
-groźny, ale jednocześnie dostojny wyraz pyska


Wieczorem można mu zostawiać miseczkę z fusami kawy i kawałkiem chleba z omastą – wtedy nie będzie szczekać na sąsiadów.

A tak serio – to jedna z najpiękniejszych „naturalnych rzeźb” z porostami, jakie widziałam. Idealny strażnik dzikiego zakątka!

Staś Dębowy czyli Błazenek z Dębu w ogrodzie jako strażnik.

O Błazenku z Dębu krążą już lokalne legendy, zebrałam wszystko, co udało się ustalić ( z tego, co widać na zdjęciu i co ludzie szeptają po lasach):
Imię:Błazenek z Dębu czyli Scurra Quercinus Tribullus ( błazen dębowy trójrogi), prawdziwe imię zaginęło, kiedyś wołali na niego podobno „Kubaś” albo „Trójrogi”
Stan cywilny: Zaklęty na zawsze, więc wiecznie samotny, ale podobno bardzo lubi, jak ktoś do niego zagada.
Data zaklęcia”: około 1626–1631 (czasy potopu szwedzkiego albo tuż przed)
Historia (wersja najbardziej wiarygodna):
Był karłem-trefnisiem na dworze jakiegoś pomorskiego lub wielkopolskiego szlachcica (mówi się o rodzie von Dąb-Rogala albo o samym księciu pomorskim).Miał trójrogą czapkę z prawdziwymi dzwoneczkami, garbaty grzbiet i najgłośniejszy śmiech w całym księstwie.
Pewnego dnia za bardzo sobie pożartował z czarownicy (albo z żony pana – wersje się różnią).Za karę został zamieniony w dąb, ale nie całkiem – jego głowa i ramiona zostały dokładnie takie, jakie miał za życia, tylko z drewna i kory.
Drzewo, w które się zmienił, ścięto dawno temu, ale pień z głową przetrwał – najpierw leżał nad jeziorem, potem ktoś go przeniósł do ogrodu, gdzie stoi do dziś.
Cechy charakterystyczne (widoczne na zdjęciu): szeroki, wyryty uśmiech „od ucha do ucha” (nigdy nie znika, nawet zimą)
trzy „rogi” na czubku głowy – resztki czapki z dzwoneczkami,
głębokie oczodoły – jak się zajrzy wieczorem, to czasem widać w nich zielone światełko (to mech albo dusza)

Co lubi:
-kiedy ktoś się z nim przywita albo zażartuje
-kiedy w jego „uśmiechu” ktoś zostawi monetę albo kawałek chleba
-deszcz – wtedy drewno robi się ciemniejsze i uśmiech jest bardziej widoczny
Czego nie lubi:
-kiedy ktoś próbuje go pomalować na zielono-czerwono (raz dzieci chciały zrobić z niego Jokera i przez tydzień było gradobicie)
-ciszy – jak za długo nikt nie przechodzi, zaczyna pukać w ziemię korzeniami




Aktualny status (2025):

"Stoję w czyimś ogrodzie na Pomorzu (dokładna lokalizacja to tajemnica, ale podobno niedaleko Malborka lub Iławy."

W nocy czasem słychać cichutkie dzwoneczki – to resztki jego czapki jeszcze się trzęsą. Jeśli chcesz go odwiedzić albo adoptować – podobno wystarczy zapytać „Błazenku, mogę zrobić zdjęcie?”, a on lekko kiwnie głową (albo przynajmniej tak się wydaje).To wszystko, co na razie wiemy. Legenda rośnie z każdym rokiem – za 10 lat będzie już w podręcznikach do polskiego.

Tabliczka: In horto quodam prope Castrum Marienburg reperitur lignum mirabile,quod vocatur Scurra Quercinus Tribullus,
olim homo iocosus, nunc in quercu aeternaliter deridens…

Tłumaczenie: W pewnym ogrodzie niedaleko Zamku Malbork znajduje się przedziwne drewno zwane Błazenkiem Dębowym Trójrogim,
niegdyś człowiekiem żartownisiem, dziś na wieki śmiejącym się w dębie…