Wolemia szlachetna
Wollemia nobilis


– gatunek drzewa nagonasiennego reprezentujący monotypowy rodzaj wolemia (Wollemia) z rodziny araukariowatych (Araucariaceae). Odkryty został w 1994 roku w Parku Narodowym Wollemi w Nowej Południowej Walii. Wcześniej rośliny o podobnych cechach morfologicznych znane były ze skamieniałości pochodzących sprzed wielu dziesiątek milionów lat. W naturze znanych jest tylko kilkadziesiąt dorosłych drzew i w celu ich ochrony dokładna lokalizacja ich występowania utrzymywana jest w tajemnicy. W ciągu kilku lat po odkryciu prowadzono intensywne badania nad biologią i ekologią gatunku, by poprawić szanse jego przetrwania. Po namnożeniu roślin w ogrodach botanicznych wolemia trafiła do obrotu handlowego, gdzie rozpowszechniana jest jako osobliwość botaniczna.

Morfologia
Pokrój
Drzewo mierzące do 40 m wysokości (tyle miał okaz znaleziony już martwy, najwyższe drzewa żywe osiągają 27–35 m) i o pniu osiągającym 1 m średnicy (największa średnica pnia drzewa żyjącego wynosi 63 cm). Korona jest wąska, kolumnowa. Z powodu łatwego i częstego tworzenia odrostów starsze drzewa są zwykle wielopniowe. Najbardziej kępiasty okaz składa się z 22 pni (niektóre źródła wymieniają 160 pni). Dodatkowo pąki przybyszowe mogą tworzyć się także na korzeniach zwiększając liczbę pni poszczególnych osobników. Pąki szczytowe w okresie spoczynku osłonięte są woskową wydzieliną. Odgałęzienia boczne wyrastające od szczytu głównego pnia za młodu są wzniesione, potem rozpościerają się poziomo, a najstarsze zwieszają się. Od dołu pień się oczyszcza, ponieważ odgałęzienia boczne odrzucane są po około 20 latach. Brunatna kora na młodszych pędach łuszczy się, na starszych jest brązowa, ma grubość ok. 2 cm i jest bardzo charakterystyczna – pokryta jest gąbczastymi guzkami o średnicy ok. 1 cm, przypominającymi czekoladę bąbelkową.

Liście
Płaskie igły ostro zakończone. Na głównym pędzie ułożone są spiralnie, na starszych pędach wyrastają w czterech szeregach, na pędach młodocianych wyrastają zwykle w dwóch rzędach, niemal naprzeciwlegle. Rosnąc w 4 rzędach ustawione są w charakterystyczny sposób – igły z rzędów skrajnych rozłożone są niemal na płasko podczas gdy dwa rzędy środkowe są wzniesione tworząc literę V na przekroju. Liście początkowo są jasnozielone, później ciemnozielone, w końcu stają się żółtozielone. Długość liści zmienia się w trakcie trwania sezonu wegetacyjnego (początkowo i na końcu sezonu liście są krótsze od tych rosnących w optymalnych warunkach).

Kwiaty
Wolemia jest jednopienna – na końcach bocznych pędów tej samej rośliny wyrastają strobile męskie i żeńskie. Strobile męskie powstają w dolnej części korony i są cylindryczne, osiągają ok. 15 cm długości przy szerokości do 2,5 cm. Początkowo zielone w miarę dojrzewania stają się czerwonobrązowe. Łuskowatych liści zarodnionośnych w strobilu jest ponad 500, ułożone są spiralnie i zawierają po 4–9 mikrosporangiów. Powstający w nich pyłek pozbawiony jest pęcherzyków powietrznych. Strobile żeńskie są owalne, osiągają ok. 10 cm średnicy i 12 cm wysokości. Niewielkie łuski nasienne zrośnięte są z większymi od nich łuskami wspierającymi, zakończonymi ostrym wyrostkiem, tak że cała szyszka jest kolczasta. Zalążki, w liczbie ok. 250, umieszczone są na zrośniętych łuskach. Szyszki początkowo zielone dojrzewając stają się brązowe.

Nasiona
Spłaszczone i brązowe o długości 7–11 mm i szerokości 5–7 mm. Otoczone są cienkim i wąskim skrzydełkiem. Nie są zrośnięte z łuskami wspierającymi. Szyszki po dojrzeniu rozpadają się uwalniając nasiona.

Żródło: Wikipedia

Niestety, praktycznie bez szans na uprawę w gruncie w naszych warunkach