Polypodium cambricum 'Cambrian Whilharris'


Historia tej odmiany do dzisiaj nie jest jasna. Pierwsze wzmianki pochodzą z końca XIX wieku. Nie jest znana dokładna data ani nazwisko osoby, która ją znalazła.
Nazwa prawdopodobnie odnosi się do ówczesnego opiekuna w Ogrodzie Zoologicznym w Bristolu Williama Harrisa (czyli Whilharris), który posiadał bardzo dużą kolekcję paproci.

Według opisu paproć dorasta do 50 cm długości i jest stosunkowo wąska jak na odmiany Polypodium cambricum.
Przeglądałem zdjęcia liści tej odmiany ze starych zielników i przyznam się, że zróżnicowanie w wyglądzie jest bardzo duże. Tłumaczy się to warunkami uprawy, ale też tym, że niektóre były pozyskane z naturalnego środowiska, zwykle ze ścian skalnych.

Podejrzewam, że moje egzemplarze są jeszcze dość młode i liście nie są odpowiednio wykształcone. Niemniej zapowiada się ciekawie jak na grupę 'Cambrian' przystało.
Często mylony z podobną odmianą 'Cambrian Barrowii', która ma jednak szersze liście.

Polypodium cambricum 'Cambrian Whilharris' rośnie na stanowisku, które część dnia znajduje się w pełnym słońcu. Przez resztę dnia, miejsce pogrążone jest w mocnym cieniu.
Póki co, ciężko mi dostrzec to, co różni ją od innych odmian z grupy 'Cambrian'.



.

Inny egzemplarz 'Cambrian Whilharris' rosnący w gruncie. Widać, ze potrzebuje jeszcze trochę czasu do nabrania właściwych cech.

'Cambrian Whilharris' nadal wypuszcza świeże pastorały, a cała kępa wygląda na kompletnie nie zmęczoną latem:


fot. 23.09.2025r.
.