Niecierpek drobnokwiatowy
Impatiens parviflora


Bardzo inwazyjna roślina jednoroczna z rodziny niecierpkowatych.
Sprowadzony do Europy w XIX wieku do Ogrodu Botanicznego w Genewie, bardzo szybko rozprzestrzenił się na siedliska naturalne, zawłaszczając coraz większe tereny i wypierając rodzima florę.

Zasiedla tereny lasów liściastych, tereny ruderalne, gleby bogate w azot, uprawy rolne, sady, ogrody, preferuje stanowiska cieniste.

Łodyga wzniesiona, może być rozgałęziona, szklista, zgrubiała na węzłach. do 70cm wysokości.
Liście zielone, matowe, piłkowane. Górne liście większe od dolnych. Wyrastają na krótkich ogonkach.



Kwiaty Bladożółte, z prosta ostrogą na dolnej działce kielicha. Zebrane 4-10 w niewielkie groniaste kwiatostany, wyrastające z kątów liści. Kwitną od czerwca do października.



Owoc - podłużna, pękająca torebka.





Niecierpek drobnokwiatowy rozprzestrzenia się bardzo szybko, w ciągu roku może zasiedlić nawet 24km.
Wytwarza substancje, które hamują wzrost flory rodzimej.
Stwarza idealne warunki do rozwoju komarów.

Ale na swoje usprawiedliwienie, jest rośliną leczniczą.
Nasiona są jadalne na surowo, smaczne, a cała roślina po ugotowaniu i odlaniu wody. Można przygotować równiez z niecierpka nalewki, maceraty, odwary i napary.
Ma działanie przeciwzapalne, moczopędne, rozkurczowe, przeciwłuszczycowe, przeciwnowotworowe, obniża poziom cholesterolu, glukozy i kwasu moczowego we krwi.

Potwierdzam - nieraz na spacerach skubię jeszcze niedojrzałe nasienniki -mają przyjemny, orzechowy posmak. Przy poparzeniu pokrzywą też nieraz ratuję się niecierpkiem - pocieranie nim (najlepiej dobrze zgniecionym, żeby puścił soki) łagodzi podrażnienie.

Ze spaceru w lesie. Pamiętam, jak byłam dzieckiem, wszędzie było go pełno. Porastał fragmenty łąk, wały przeciwpowodziowe.

Nie wiedziałam, że nasienniki można jeść.
Dodam, że sporo jest niecirpkow , które uprawia się w ogrodach, jako rośliny cienia. Są bardzo cenione przez miłośników takich roślin.