Kozłek lekarski (Valeriana officinalis)

Roślina dziko rosnąca, bylina z rodziny kozłkowatych (Caprifoliaceae), powszechnie spotykana na wilgotnych terenach. Ceniona w ziołolecznictwie za uspokajające właściwości korzeni, wyróżnia się smukłą sylwetką i dekoracyjnymi kwiatostanami.
Wysokość: Osiąga od 50 cm do 1,5 m, w zależności od warunków siedliskowych.
Liście:[/b] Pierzaste, naprzeciwległe, złożone z 7–21 lancetowatych listków, o ząbkowanych krawędziach, ciemnozielone.
Kwiaty: Drobne, białe lub różowawo-białe, zebrane w baldachogrona na szczytach pędów, o delikatnym, słodkim zapachu; kwitną od czerwca do sierpnia, przyciągając owady zapylające.
Siedlisko: Występuje na wilgotnych łąkach, w rowach, nad brzegami rzek oraz na terenach podmokłych, preferując gleby żyzne i przepuszczalne, w półcieniu lub słońcu.
Zastosowanie ogrodowe: Popularny w ogrodach naturalistycznych i ziołowych, dobrze komponuje się na rabatach w półcieniu. Łatwy w uprawie, wymaga wilgotnej gleby, atrakcyjny dla zapylaczy.

W średniowieczu wierzono, że kozłek lekarski chroni przed złymi mocami, a jego korzenie stosowano w amuletach ochronnych.