Kozłek lekarski (Valeriana officinalis)
Roślina dwuletnia. W pierwszym roku wytwarza rozetę liści w drugim wzniesioną łodygę zakończoną kwiatostanami.

Wysokość do 2m
Liście zielone, nieparzysto - pierzaste
Kwiaty białe lub białoróżowe, lejkowate
Stanowisko słoneczne i półcieniste. Wymaga gleb żyznych, przepuszczalnych. Nie lubi zarówno zastoin wodnych jak i suchych gleb.

Uprawia się go z siewu na rozsadniku (VIII), na miejsca docelowe wysadza się go IX-X. Nasion nie należy przykrywać; wschodzą po około 2-3 tyg. Raz posadzona rozsiewa się sama.
Surowcem leczniczym są korzenie i kłącze o charakterystycznym silnym zapachu. Z drobno pokrajanych przygotowuje się napar lub nalewkę zwaną „kroplami walerianowymi", używanymi przy różnych nerwobólach, stanach podniecenia nerwowego połączonego z bezsennością, przy wyczerpaniu, depresji, nadciśnieniu tętniczym. Zapobiega zawrotom głowy.
Walerianę zbiera się na jesieni tego samego roku lub wczesną wiosną następnego roku.
Przyciąga koty swoim słodkim zapachem (aczkolwiek ja tego nie zauważyłam)
Wymaga podpór.

U mnie kozłek porasta brzegi rzeki, jest go po prostu multum. W czasie kwitnienia, czyli teraz, wokół roznosi się upajający zapach. Niestety, pod koniec kwitnienia ta woń zmienia barwę na mniej przyjemną Nie wiem, czy przy pojedynczej roślinie to bywa wyczuwalne, ale on masse jest bardzo charakterystyczne