Helleborus argutifolius & Helleborus lividus
Uwaga! Te ciemierniki nie są odporne we wszystkich rejonach kraju na warunki panujące podczas polskich zim !
Istniało duże zamieszanie z klasyfikacją tego ciemiernika, ponieważ w różnych źródłach jest różnie traktowany - jako jeden i ten sam ciemiernik, choć w randze podgatunku lub dwa zupełnie inne gatunki.
- The Plant List podaje, iż nazwa
Helleborus argutifolius jest równoważna z
Helleborus lividus subsp.
corsicus oraz
Helleborus corsicus. Wyróżnia też osobno
Helleborus lividus i jego synonim
Helleborus trifolius.
- Hellebores.org oba gatunki ujmuje osobno. O
Helleborus lividus pisze, że jest rośliną endemiczną, występującą tylko i wyłącznie na Majorce, ewentualnie Minorce.
Ciemierniki te są jednak dwoma różnymi gatunkami, występującymi w różnych miejscach Europy, nawet jeśli te miejsca są dość niedaleko położone. Ich hybrydę,
Helleborus sternii określa się, niejako wypośrodkowując, jako Mediterranean Hellebore.
Na czerwono zaznaczyłam miejsce występowania
Helleborus lividus (Majorcan Hellebore) a na pomarańczowo
Helleborus argutifolius (Corsican Hellebore). Myślę, że potoczne nazwy używane w krajach anglojęzycznych bardzo ułatwiają zapamiętywanie miejsc pochodzenia tych gatunków..
Wielu ogrodników podejmowało próby uprawy ciemiernika korsykańskiego i niebieskiego w swoich ogrodach, ale niestety te próby często kończyły się niepowodzeniem, szczególnie w przypadku tego drugiego gatunku. Przyczyną jest oczywiście niska mrozoodporność, wynikająca z pochodzenia z terenów o wiele, wiele łagodniejszych zimach. Na naturalnych stanowiskach występują bowiem tylko na ciepłym południu Europy czyli w basenie Morza Śródziemnego. Szczególnie szkodliwe są tzw. suche mrozy, kiedy rośliny narażone są na duże spadki temperatur bez ochrony w postaci warstwy śniegu oraz zbyt duża wilgotność podłoża..
W naturze oba ciemierniki potrafią osiągnąć około 60- 70 cm wzrostu a ich trzypalczaste, skórzaste liście zachowują zimozieloność. Oba też należą do grupy ciemierników łodygowych (Caulescent), których liście i kwiaty wyrastają z pionowo wzniesionych, twardych/ zdrewniałych pędów.
Gatunków caulescent nie powinno się rozmnażać przez podział!.
W uprawie ogrodowej dostosują się do odczynu gleby, ważniejsze jest jednak zapewnienie im bardzo osłoniętego, ciepłego stanowiska. Nasze bezśnieżne zimy z wyniszczającymi wiatrami są zabójcze dla tych gatunków. Glebę u podstawy kępy należałoby grubo ściółkować np opadłymi liśćmi.
Uwaga! Rośliny bardzo trujące, więc wszystkie prace pielęgnacyjne należy wykonywać w rękawicach!
Helleborus argutifolius
Helleborus lividus
.