Polystichum setiferum 'Barfod's Dwarf'
Jak już wielokrotnie wspominaliśmy,
paprotnik szczecinkozębny jest rekordzistą, jeśli chodzi o ilość kultiwarów uprawianych w ogrodach. W naszym
ilustrowanym spisie paproci znaleźć można już ponad 30 opisanych odmian, które z powodzeniem możemy uprawiać w polskich warunkach klimatycznych. Różnią się między sobą budową liści, sposobem budowania kępy oraz - oczywiście - rozmiarami.
Frondy gatunku potrafią osiągnąć nawet 100 cm długości, podobnie jak kilku jego odmian np
'Dahlem', czy
'Herrenhausen'.
'Barfod's Dwarf' należy z kolei do odmian małych, po które chętnie sięgają posiadacze niewielkich ogrodów. Jego frondy osiągają długość zaledwie
30 cm. Listki osadzone na pokrytych brązowymi łuskami ogonkach są żywozielone i dość ciasno ułożone. Jesienią, wzdłuż części łodygi, gdzie umieszczone są listki (ang. rachis) pojawiają się bulbki (ang. bulbies) czyli twory o kształcie kuleczek, z których wyrastają małe listki. Są to tzw. rozmnóżki, które po ukorzenieniu dają rośliny o cechach identycznych jak roślina mateczna. Z tego też powodu 'Barfod's Dwarf' zaliczane jest do
Polystichum setiferum Proliferum Group.
W uprawie wymaga gleby przepuszczalnej, najlepiej o odczynie obojętnym/ lekko zasadowym, ale potrafi się przystosować do odczynu bardziej kwaśnego. Na zimę można lekko okryć kilkoma iglastymi gałęziami. Nieźle znosi stanowiska dość suche i słoneczne, ale w takim miejscu paproć nie będzie miała nasyconego zielonego koloru a bardziej żółty.