Polypodium cambricum 'Cristatum'
paprotka walijska


"Cristatum" ("Cristata") to kultiwar paprotki walijskiej, jednej z trzech paprotek występujących w stanie naturalnym w Europie. Od gatunku różnią ją grzebyki na końcach listków i całych frondów. Ich ilość i głębokość nie jest jednolita u różnych roślin, dlatego też prócz nazwanych odmian o cechach 'cristata', np odmiana Diadem', postanowiono wszystkie pozostałe rośliny o takich cechach, zebrać pod wspólna nazwą "Cristatum Group". Co prawda Martin Rickard pisze o formie "Cristatum - old form", znalezionej w Cork w 1854r przez H.S.Perry'ego, ale posiada ona w miarę jednolite cechy, pozwalające na jednoznaczną klasyfikację. Jedną z tych cech są nieco falujące listki frondów i właśnie takie mają obie moje paprotki, zakupione w renomowanych, zagranicznych szkółkach. Poza tym, nieco różnią się od siebie, dlatego też zostały opisane jako Polypodium cambricum "Cristatum Group".

"Cristatum" rozmiarowo nie odbiega od gatunku - osiąga ok. 25 cm wysokości i tworzy dość luźne kępki-kolonie, co spowodowane jest pełzaniem podziemnego kłącza. Wszystkie paprotki walijskie najlepiej czują się na stanowiskach ciepłych, niekwaśnych i dość suchych, co spowodowane jest ich pochodzeniem: w naturalnych warunkach zasiedlają wapienne skały. Lubiąc mało wilgoci 'w nogach' wolą jednak nieco wilgotniejsze i umiarkowanie ciepłe powietrze, o czym przekonałam się obserwując je podczas tegorocznego upalnego i suchego lata. Są zimozielone a ich cechą charakterystyczną jest to, ze bardzo późno rozpoczynają wegetację - zazwyczaj dopiero pod koniec VII a nawet na pocz. IX wypuszczają młode liście. W naszych - nieco chłodniejszych niż walijskie - warunkach, wymaga okrycia na zimę, najlepiej iglastymi gałązkami, które chronią, ale nie powodują zaparzania i pleśnienia liści. Aby zachować cechy, najlepiej jest rozmnażać je przez podział rośliny matecznej.


Czasem spotyka się w obrocie tę paprotkę pod synonimem Polypodium australe 'Cristatum'.






.

Jak gatunek, 'Crristatum' bardzo późno rozpoczyna sezon wegetacyjny - zazwyczaj pod koniec lipca, lub na początku sierpnia.



W moim ogrodzie rośnie na w pełni słonecznym, dość suchym murku skalnym.
.

.

Paprotka walijska 'Cristatum' w listopadzie jest w pełni rozwoju. Jest wolno przyrastającą odmianą.







Jaskrawopomarańczowe zarodnie na backu liści sa identyczne, jak u gatunku


fot.16.11.2017r
.

Nikt poza mną nie uprawia tej paprotki?
Paprotka walijska Cristatum dobrze w tym sezonie radzi sobie na suchym murku, bo...ma nieco cienia.Inne na które padają popołudniowe promienie słoneczne, mimo wilgoci pod nogami, mają zaschnięte końcówki liści i (dosłownie) wypalone brązowe dziury. Jest to pierwszy sezon, w którym dane jest mi zobaczyć paprotki w takim stanie. Własnie rozpoczęłam przenoszenie ich na inne, mniej 'parzące' miejsca.




fot.05.08.2018r
.

Kiedyś zakupiłem tak małą sadzonkę, że nie przetrwała zimy. Teraz drugie podejście, Dostałem od Poli dorodną roślinę, która zdobiła część rabaty z paprotkami na wystawie w Wojsławicach.

U mnie od 3 miesięcy ,w tym czasie dopuściła 3 listki ,może jak dobrze się ukorzeni bardziej się postara.
Mimo wszystko i tak jest piękna.

Nie wiem jak Wasze, ale moja paprotka Polypodium cambricum 'Cristatum' , wyjątkowo szybko przyrasta

Gosiu, jak Twoja 'Grandiceps Fox' podrośnie i da się coś oddzielić to pomyśl o mnie ., bo wydaje mi się, że sporo się różni od 'Cristaty'
Moja 'Cristata' rozrasta się wyjątkowo szybko. Liście , nie są duże, ale w dużych ilościach..
Na zdjęciu jedna z dwóch kęp...bo już zdążyłem ją podzielić.

Jedna z kęp Polypodium cambricum 'Cristata' na nowej rabacie ze sporym słońcem