Ogród włoski jest ogrodem o regularnym, geometrycznym układzie ze strzyżonymi roślinami. Przypomina nieco ogród francuski, ale zdecydowanie mniej używa się tam kwiatów. Styl włoski odnosi się do renesansu, natomiast francuski do baroku.
Cechą charakterystyczną jest często używanie elementu wody w basenach z wodotryskami oraz ocienionych przejść (cienniki) - szeregu pergoli porośniętych pnączami.
W późnym renesansie ogrody włoskie stały się większe, okazalsze i bardziej symetryczne. Do ich dekoracji chętnie używano fontann, rzeźb, tworzono groty, organy wodne. Tworzenie takich wspaniałych założeń służyło uszczęśliwianiu ich właścicieli, a także imponowaniu gościom. Ogród taki był świadectwem pozycji społecznej. Styl był naśladowany w całej Europie, miał wielki wpływ na ogrody renesansu francuskiego i ogrody angielskie.
"W polskich ogrodach renesansowych zamiast drzew zimozielonych stosowano wyłącznie drzewa liściaste, najczęściej grab i lipę. Jedynie w kwaterach parteru ogrodowego stosowano zimozielony bukszpan. Skromniejsze też było wyposażenie ogrodu. Polskie ogrody okresu odrodzenia kształtowały się pod wpływem włoskiej sztuki ogrodowej, czego dowodem była nazwa - ogród włoski, używana do określenia każdego ogrodu ozdobnego. Termin ten okazał się niezwykle trwały, bo używano go jeszcze w XVIII wieku".
(za: Różańska A.,
Historia europejskiej sztuki ogrodowej. Ogrody renesansowe, [w:]
Ogrody. Historia architektury i sztuki ogrodowej. A. Różańska, T. Krogulec, J. Rylke, Wydawnictwo SGGW, 1999, s. 70).
na podstawie
Villa Lante
na podstawie
Parco di Castello
na podstawie
Sto fontann w Villa d'Este
W Polsce jednym z przykładów ogrodu włoskiego jest zespół pałacowo-ogrodowy w Wilanowie.