A teraz stado w obecnym składzie
Przyzwoitość nakazuje zacząć od najstarszych Nestorką jest Mina, ma 13 i pół roku. Przyjechała do nas jako pięcioletnia suka z Czech, jesteśmy jej trzecim (i ostatnim) domem. Miała nielekkie życie, przez pierwszy wspólny rok była najsmutniejszym psem jakiego znałam.
Tak wyglądała kiedy do nas przyjechała




Ale mniej więcej po roku smutek sobie poszedł i Minka zaczęła się uśmiechać



nawet robić głupie miny (w końcu imię zobowiązuje



a także okazała się świetnym leżakiem dla małych kotełów



Dziś jest już trochę chimeryczną, głuchą i półślepą babcią, ale takie prawo wieku Jako ciekawostkę tylko dodam, że Mina (jak i Mary) z upodobaniem karmiła koty Znalezionego przeze mnie prawie dwa lata temu Smarka karmiła przez ...ostatnie półtora roku Skończyło się karmienie sterylką miesiąc temu, ale ani Minia ani Smark nie są z tego zadowoleni

Najstarszym z chłopaków jest Leon (w rodowodzie ma imię Condor, ale kto by wołał tak psa? Jeszcze bym sie przejęzyczyła i byłby wstyd ). Leon przyjechał do nas z Francji, a jego przodkowie sa tak utytułowani, że powinnam mu się chyba kłaniać?
Na początku był wielką zagadką, przyjechał 7-tygodniowy berbeć, którego interesowało wszystko tylko nie ludzie. Przez pierwsze tygodnie żył we własnym świecie, ale na szczęście potem mu przeszło Przez kilka lat był prawą ręką szefa czyli Henia, typowy koleś typu "komu mam dać w ucho?", po śmierci Henia musiał przyjąć na siebie zarządzanie stadem, choć nie jest to typowy pies przewodnik.
To raczej typowy indywidualista, od dziecka







....wszyscy się czymś zajmują, ale mnie to wcale nie interesuje


.....wszyscy się kotłują to ja sobie pójdę


....ale potem znalazłem sobie kumpla w postaci Valara








...a potem ...dorosłem i przeszły mi "muchy w nosie"



Dziś jest poważnym, starszawym panem, ojcem kilkudziesięciu dzieci, zarówno w mojej hodowli, jak i poza..



no i jak na prawdziwego mężczyznę przystało wielki miłośnik piłki nożnej (uczący młode pokolenie)




cdn....

Sprawiłaś mi cudowną niespodziankę tym wątkiem Wspaniałe psy, wspaniały dom, wspaniałe wspomnienia.
Serdecznie Cię pozdrawiam i czekam na więcej

O psich przyjaciołach można by pisać i pisać.Pięknie przedstawiłaś nam swoją ferajnę.Aż tylu to ja nie mam ale jeszcze do niedawna było ich pięć a teraz po odejściu najstarszej została czwórka.

Pisz dalej Joasiu, piszszszsz
Tyle się czyta o hodowlach, różnych, gdzie ludzie liczą tylko na zysk i z miłością do zwierząt nie maja nic wspólnego. Jesteś wspaniałym Hodowcą-Przyjacielem tych psiaków.

Dziękuję za miłe słowa i cieszę się, że się Wam podoba Powiem szczerze, że mooooocno się ograniczam w pisaniu, by Was nie zagadać A byłoby o czym pisać Od dawna już mówię, że inni oglądają filmy przyrodnicze na National Geografic a ja w nim uczestniczę
No to stadko ciąg dalszy:
teraz druga pod względem starszeństwa dziewczynka czyli Roszka zwana Rosołem, która tak naprawdę nazywa się Vianne Rocher, nazwana tak na cześć bohaterki....którego filmu? kto pamięta? pyszny, smakowity, ciepły, mądry.....jak i Rosół
Roszka, jak już wspomniałam jest drugim pokoleniem urodzonych u mnie psów, jej mamą była Zoyka, a tatą? Zwycięzca Świata z 2006 roku, przepiękny Chad
Roszka jest nietypowym białym owczarkiem, każdy kto ją zna wie, że więcej w zachowaniu ma z goldena niż owczarka kocha cały świat i wszystkich ludzi, każdemu z gości próbuje wejść (dosłownie) na kolana Miała u mnie jeden miot, jest mamą Fary i Fibi, ale o nich później, teraz jest już na emeryturze

tu jeszcze w wieku larwalnym


nastolatka


i już dorosła pannica





zmęczenie po trudach porodu

Pyszna, smakowita, ciepła jak czekolada. Piękna opowieść, piękny film i piękna sunia

Maciuś, Cycu a tak naprawdę El Macho, ale z niego taki Macho jak ze mnie ... kucharka Maciuś jest moim dzieckiem specjalnej troski Jest synem Miny i Henia, pięknym, mocnym psem, był świetnie się zapowiadającym się szczenięciem, niestety w okresie dojrzewania Maciusiowi zmienił się charakter i z odważnego malca stał się pchłochliwą myszką w prawiepięćdziesięciokilgramowym ciele owczarka Zatem nie "wszedł" do hodowli, nie jeździ na wystawy, jest ...moim Cycusiem Akceptuję jego niedoskonałość, nie zamierzam na siłę go zmieniać i faszerować psychotropami po to by pokazać go na wystawie, taki jest i trudno. Kiedy odwiedzają nas goście Maciuś nie jest zmuszany do witania się z nimi, w swoim czasie sam decyduje czy chce się bliżej zapoznać z gośćmi czy nie, no cóż..."taki mamy klimat"

mały Maciuś, był najbardziej puchatym z wszystkich urodzonych u mnie szczeniąt









Kiedy podrósł okazał się być pięknym, mocnym samcem





Szkoda, że nie wejdzie do hodowli i nie zostawi po sobie potomstwa

Efkaraj napisał:
Brawo Ewo Tak to na cześć bohaterki "Czekolady", bardzo lubię ten film

Fara i Fibi/Fibi i Fara
Dwie siostry, ciągle razem, razem biegają, razem jedzą, razem się tłuką śmieję się z nich czasami, że są jak siostry syjamskie To córki Roszki i Leona, zatem już trzecie pokolenie moich psów. Szykowane są do hodowli, mam nadzieję, że do przyszłego roku nabędą uprawnień hodowlanych, czas na nie najwyższy, skończyły już 3 lata.
Fara to bardzo radosny, żywiołowy i energiczny pies, zawsze uśmiechnięta, z wielką energią i temperamentem, Fibi jest jej przeciwieństwem. Jest zawsze poważna, nawet powiedziałabym, że taka stroskana. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby się uśmiechała! Dziwna suczka Fara jest moim bodyguardem. Kiedy chce się do mnie zbliżyć najmłodszy w stadzie, Misza to Fara rzuca mi się "na ratunek" i pilnuje by kontakt Miszy ze mną odbył się pod jej pełną kontrolą

uwaga, obserwujemy cię....

mały sparing....

stanie synchroniczne...

ktoś kontroluje by odpoczywać mógł ktoś....

uwaga! patrzymy w prawo!.....

a teraz...uwaga! patrzymy w lewo!....

siostra! suszymy jęzory!....

a teraz zamykamy pyski!.....


....atak klonów.....

Jaasiu cudne psiaki,wiem o psach można pisać powieści mój 8 letni kundelek najwierniejszy przyjaciel.który przeszedł z nami chyba tysiące kilometrów naszej okolicy,nie wiem po czym traci sierść,ma rany które intensywnie liże,staram się jak mogę ulżyć mu w cierpieniu,do tego ryczę jak bóbr,wiesz coś o takiej chorobie

Dagusiu powodów może być bardzo wiele. Zadam Ci szereg pytań, odpowiedz tu lub na pw, nie gwarantuję, że znajdę przyczynę, ale może coś wymyślę?
1. Czy oprócz tego, że traci sierść i ma rany na skórze ma świąd? Uogólniony czy miejscowy? Czy widzisz też inne zmiany w jego zdrowiu, wyglądzie, zachowaniu?
2. Czy skóra jest zmieniona? Pomijam rany, bo wtedy wiadomo, że jest. Jesli jest to tylko w wmiejscach wyłysień czy ogólnie? Jesli jest zmieniona to jak wygląda? Zaczerwieniona, zmiany, krostki, pęcherze, sączące się zmiany, takie jakby wżery pod skórę?
3. Czy traci sierść ogólnie na całym ciele, czy miejscowo? Jesli miejscowo to gdzie, jaka lokalizacja? Jeśli miejscowo to czy miejsca te sa rozmieszczone symetrycznie i są plackowate?
4. Od jak dawna jest taki stan i jak/kiedy/czym się zaczął?
5. Co je? Dokładnie. Jeśli sucha karma to jaka (marka, rodzaj), jeśli domowe jedzenie to co konkretnie, mięso (jakie), węglowodany z czego (ryż, kasza, makaron, ziemniaki)? Czy dostaje smakołyki? Jeśli tak to jakie, konkretnie? Czy świąd nie nasila się około 20-30 minut po posiłku? I nie zaczyna się od boków pyska, "stóp", brzucha i pachwin?
6. Czy jest na coś chory? Cukrzyca, choroby tarczycy, inne?
7. Czy jest zabezpieczony p/pchłom? Kiedy i czym?
8. Czy coś się nie zmieniło w psim życiu? Nowy domownik, nowe miejsce zmieszkania, inne nowe, silne emocje?
9. Czy coś próbowałaś zrobić by mu pomóc? Co? Jak długo? Czy był jakiś efekt? Pozytywny lub negatywny?
10. U weta byliście? Coś wymyślił? Jesli podał jakieś leki to co i jak długo był efekt/nie było efektu?

Na razie tyle. Spróbuj odpowiedzieć na te pytania jak najbardziej szczerze i dokładnie, jeśli nie chcesz tak publicznie to napisz pw. Od szczerości odpowiedzi wiele zależy, przykład - jeśli wyłysienia są plackowate, a do tego zmieniła się kondycja skóry i sierści to może sugerowac problem z tarczycą, jeśli zmiany są miejscowe, np. u nasady ogona, a do tego intensywnie pies trze zadem o podłoże to albo zatkane gruczoły okołoodbytowe albo robactwo w za...ku, jeśli nie ma konkretnej lokalizacji, pies się drapie do krwi po całym ciele to może być np. nadrważliwość na jad pcheł itd. itp. Jak widać powodów może być mnóstwo, ale składając puzzle można dojść do przyczyny. Spróbujmy je zatem ułożyć

No to został ostatni członek stadka - Misza
Misza to pies z hodowli bliskiej mi bardzo koleżanki, jest naszą wspólną właśnością Mama Miszy to rodowita Brazylijka, tatą zaś Holender (ale nie latający ). Miszka mieszka z nami od jakichś 2 miesięcy i mimo, że dotarł do nas mając już jakieś 9 miesięcy to zżył się z nami momentalnie. Ma fenomelnalny charakter, którym jestem zachwycona, to taki prawdziwy facet, choć jeszcze młodziak, bardzo zrównoważony, stabilny, a przy tym zabawny i miły. Mocno wchodzi mi w serducho Trzyma sztamę z Farą, codziennie ćwiczą "przerzut przez plecy i bombę okrakiem", nieważne czy są na dworze czy w pokoju Nie ma jeszcze zbyt wielu zdjęć, musze to nadrobić

Joasiu, proszę napisz coś od siebie na temat tej rasy i bardzo interesuje mnie kosmetyka tych psów.Miałam dwa bernusie, Biankę i Dina .Bianka ,mama Dina odeszła od nas wiosną tego roku Dino w tym roku kończy 9 lat.Kocham tę rasę miłością bezwzględną ale z uwagi na mój stan zdrowia już nigdy nie będę mogła pozwolić sobie na kolejnego berna .One wymagają czesania przynajmniej raz w tygodniu a mój kręgosłup tego niestety nie wytrzyma a ja muszę mieć przynajmniej jednego dużego psa u swojego boku.
Pięknie piszesz o swoich podopiecznych z przyjemnością będę czytać Twoje opowieści i w żadnej mierze nie będzie ich za dużo.

Jak to w hodowli bywa czasami na świat przychodzą szczenięta...To dla mnie zawsze, wciąż i nieustająco wielkie przeżycie i cud narodzin....Zawsze starannie się do tego niezwykłego momentu przygotowujemy, a i pozostałe psy czują, że najbliższe godziny będą inne...Przez te 13 lat urodziło się u nas 10 miotów, a w nich ponad 80 szczeniąt....Czas kiedy w hodowli przebywają maluchy to wielka radość, frajda i satysfakcja, ale także odpowiedzialność i masakryczna praca Pół biedy kiedy w miocie są 3-4 szczenięta, ale co kiedy jest ich 10-12? Od momentu narodzin do czasu wydania wszystkich malców nowym właścicielom nie mam ani jednej przespanej nocy (a nie zawsze wszystkie maluchy opuszczają hodowlę w wieku 8 tygodni), wielokrotnie w nocy trzeba wstawać i sprzątać, albowiem maluchy to jedna wielka fabryka siuśków itd. Ale cóż zrobić, taki ich "urok" Dość gadania...zapraszam do oglądania fascynującego procesu rozwoju szczeniąt

Tak wyglądają psie noworodki, w pierwszej dobie /dobach po urodzeniu.....





















cdn........

Roma napisał:
Niestety, tak już jest, że nasi psi przyjaciele opuszczają nas wcześniej niż byśmy tego chcieli. Kiedyś przeczytałam takie mądre słowa, że ból rozstania z psem jest ceną jaką musimy zapłacić za to dobro, miłość i przywiązanie jakie otrzymujemy od naszych psów. Płacimy za to łzami i bólem rozstania...ale to uczciwa cena....
Romo biały owczarek szwajcarski to pies rodzinny z "opcją stróżowania" Kochają swoich ludzi, potrzebują być blisko (nie jest to pies do trzymania w kojcu, choć znam takie domy gdzie one tak żyją, ale nie uważam, że to dla nich dobre), dobrze pilnują domu, posesji, ale pracują oszczekując potencjalnego intruza. Nie jest to rasa, która w ciszy wpuści intruza na podwórko a potem znienacka capnie go za tyłek Co w nich lubię? Np. to, że szczekają na każdego intruza/obcego/gościa, ale kiedy osoba taka jest wpuszczona przeze mnie do domu to za chwilę zaczynają przynosić zabawki i trącać gościa nosem po pieszczoty. Równocześnie zdarzyła się nam historia, że przyjechali znajomi, których psy dobrze znały, pod moją nieobecność w domu weszli na posesję. Psy były wówczas na wybiegu. Kiedy wróciłam do domu znajomi siedzieli grzecznie na schodach, a przed nimi siedział grzecznie Henio i ich pilnował. Kiedy zobaczył, że po posesji kręcą się obcy (choć znajomi) przelazł przez płot i grzecznie dotrzymał im towarzystwa Jak napisałam uważam, że nie jest to pies do trzymania w kojcu. One najlepiej współpracują ze swoim człowiekiem kiedy mają możliwość żyć blisko niego. To psy bardzo inteligentne, łatwo się uczą, zawsze są gotowe do współnej pracy czy spacerów, ale nie roznoszą domu jeśli przez jakiś czas nie mamy dla nich czasu. To też w nich lubię - mam czas idziemy, nie mam czasu - śpimy, albo mamy "zajęcia w podgrupach" Ich minusem jest wrażliwość, wrażliwa psychika. Nie nadają się dla osób nerwowych, głośnych, zdecydowanie lepiej czują się pod opieką osoby zrównoważonej, spokojnej (nie mylić z ciapą - takiej wejdą na głowę ). Nie należy pracować z nimi agresywnie, z nerwem i krzykiem, wtedy nie współpracują. Co do zdrowia - jak każda rasa mają swoje problemy, ale nie są mocno obarczone problemami zdrowotnymi. Zdarzają się przypadki dysplazji (częściej łokciowej niż biodrowej), choć na tę liczebność rasy przypadków jest bardzo niewiele i nie widzę by była to ich słaba strona. W niektórych liniach występuje achalazja przełyku (problem z połykaniem), problemy z trzustką, padaczka. Występują nowotwory, niestety słyszę o nich coraz częściej (mi odeszły 3 psy na nowotwór ), choć nie umiem odpowiedzieć na ile to problem rasy a na ile środowiska, wszystkie rasy są obarczone rakiem, ludzie też Występuje u nich nadrważliwość na iwermektynę (Mdr1), defekt genetyczny. Niektórzy hodowcy i właściciele uważają to za straszny problem, ja nie. Wiele psów jest obecnie badanych genetycznie, a tym które nie są - jesli masz wątpliwość nie podawaj leków z listy (wiadomo, które leki są problemem), szczególnie, że spora część z tych leków to takie, których nie powinno stosować się u psów. Zdarzają się alergie, ale to też zdarza się w wielu rasach, zresztą często są źle diagnozowane i do worka z napisem "alergia" wrzuca się masę innych problemów. Zdarzają się psy lęklwie (vide mój Maciuś).
A teraz pielęgnacja. Wbrew pozorom, mimo, iż szatę mają białą to nie wymagają jakiejś niebywałej pielęgnacji. Ich szata ze względu na budowę włosa okrywowego ma zdolność samooczyszczania (np. maltańczyk też jest biały,ale jego jedwabisty włos wymaga czestego prania). Co to oznacza w praktyce - jeśli wrócisz z psem ze spaceru, a on będzie miał na sobie piach i błoto to jeśli tylko masz taką możliwość to zostaw go gdzieś do wyschnięcia, nie wycieraj, nie wcieraj tego błota w podszerstek. Po wyschnięciu sierści piach spada na posłanie a pies jest nadal biały. Oczywiście warto go wówczas (po wyschnięciu, nie przed!) wyczesać/odkurzyć odkurzaczem by usunąć kurz, a z posłania zmieść górkę piasku Jeśli tym błotem jest glina i jest jej dużo np. tyle:



to wtedy jednak wyprać Nie miałam siły by czekać aż "opanierowany" Maciek się wykruszy

Co do czesania to wszystko zależy jaki egzemplarz się trafi. Zazwyczaj wystarczy czesanie raz na kilka tygodni, częściej w okresie wymiany włosa (linienia), wówczas trzeba jak najszybciej usunąć martwy podszerstek (czasami też włos okrywowy). Zrobię potem taki wątek z narzędziami do czesania (jesli chcecie ) i pokażę Wam różne sprytne narzędzia, które ułatwiają pielęgnację psów. Ale zdarzają się takie egzemplarze jak mój Maciek, które mają tak obfitą sierść, że należyte wyczesanie graniczy z cudem, co jakiś czas biorę Maćka na kilkugodzinne sesje czesania i czeszę miejsce po miejscu, dokładnie całego "konika" by usunąć maksymalnie dużo martwego włosa i nie jestem w stanie wyczesać go do cna. Ona nawet po linieniu ma tak gęstą szatę, że nie dojrzysz jego skóry Tak obficie owłosiony pies robi wrażenie, ale jest uciążliwy w pielęgnacji. Egzemplarze krótkowłose (jak Misza czy Mina) są pod tym względem wygodniejsze
Natomiast bezsprzecznie nie jest to rasa dla pedantów, którzy lubią mieć czyściutko w domu, bez psiej sierści Linieją intensywnie a biały włos jest widoczny. Zatem albo należy się...wyluzować albo wybrać psa innej rasy (albo regularnie oddawać pupila pod opiekę groomera ).

Co Maciuś robił, że taki wysmarowany?

hanya napisał:
Zostawiłam psy na kilka godzin na wybiegu, zaczął padać deszcz a gleba - glina. Kiedy wróciłam to nogi mi się ugięły, on, jego brat i półsiostra - wszyscy byli w takiej panierce. To kilka kilogramów gliny następnych kilka godzin spędziłam w łazience

Mam nadzieję, że się wstydziły przynajmniej trochę

hanya napisał:
Hmmmmm .... jakby Ci powiedzić....nie bardzo.... Chyba nawet miały niezły ubaw