Wczoraj odwiedziły mnie przeurocze towarzyszki mojej tegorocznej, holenderskiej podróży - Iza i Irma (dziękuję za możliwość dołączenia do Was i wspaniały czas ). Mile spędzone popołudnie i wymiana zdjęć ze zwiedzanych ogrodów, nastroiły mnie na wspominki i zachęciły do lepszego uporządkowania fotek .
Postanowiłam zacząć od Ogrodów Mien Ruys.

Adres
Moerheimstraat 84
7701CG Dedemsvaart
Holandia
Ogrody Mien Ruys są otwarte dla publiczności od 1 kwietnia do 31 października. Można je zwiedzać od wtorku do soboty 10.00-17.00, niedziela 12.00-17.00.
Zamknięte w poniedziałki z wyjątkiem Poniedziałku Wielkanocnego i Poniedziałku Zesłania Ducha Świętego: 12:00 – 17:00.
Czyli całkiem odwrotnie niż u nas . Na marginesie powiem Wam, że w poniedziałki zamknięte są niemal wszystkie ogrody i szkółki w Holandii . Jak powiedziała nam właścicielka Ogrodu Leniwego Ogrodnika : "sama nie rozumiem dlaczego, ale tak już w Holandii jest". Pamietajcie o tym, planując wyprawę ogrodniczą .
Za wejście zapłacicie: dorośli 9,00 €; dzieci 4-16 lat € 4,00; dzieci do lat 4 bezpłatnie. Dla grup minimum 25 osób wstęp wynosi 8,00 € os (cennik na rok 2022).


Choć nie był to początek naszej wyprawy, ale historycznie, najstarsze z odwiedzanych przez nas miejsc. Składa się on z 30-tu zróżnicowanych wnętrz ogrodowych, po których spacerowałyśmy w zachwycie, pomimo żaru lejącego się z nieba (+32st.w cieniu ). Niestety wpłynęło to niekorzystnie na jakość zdjęć, ale cóż - wstawiam co mam .

Trochę rysu historycznego:
Ojcem Mien Ruys był Bonne Ruys, założyciel i właściciel szkółki Moerheim. Pasjonował się on poszukiwaniem i uprawą nowych roślin. Na początku miał niewielki wybór taksonów, ale przez zapylenie krzyżowe Bonne zdołał wyhodować odmiany, z których stał się dobrze znany, szczególnie w Anglii. W ten sposób udało mu się dodać ponad 100 roślin do istniejącej kolekcji, a wiele z nich jest nadal dostępnych: m.in. Delphinium Morheim, Astilbe Betsy Cuperus, Phlox Spitfire. W 1904 szkółka Moerheim otrzymała tytuł: Royal. Szkółka dostarczyła wiele roślin do ogrodów królewskich Soestdijk i Het Loo.

Jednak Mien nie była tak bardzo zainteresowana produkcją roślin jak jej ojciec. Bardziej pociągał ją temat wykorzystania roślin w ogrodach i otoczeniu. W tym czasie nie było żadnych kursów szkoleniowych na jej kierunku, więc przez pewien czas studiowała w Berlinie, a także odbyła praktyczne szkolenie w Anglii. Literatura na ten temat praktycznie nie istniała.
Ogród kuchenny rodziców stał się dla młodej Mien polem eksperymentalnym. Swoją pierwszą rabatę stworzyła w sadzie, gdzie na skrzyżowaniu ścieżek zbudowała mały, kwadratowy staw. Wokół tego stawu i pod drzewami zasadziła wszystkie byliny, które lubiła. Po roku nie pozostało już prawie żadna z tych roślin. Mien użyła bylin, które wymagają kredowej ziemi i które nie rosły w kwaśnej ziemi w Dedemsvaart. Musiała dokonać wyboru: albo zmienić rodzaj gleby, albo dobrać rośliny. Wybrała to drugie i to stało się dla niej bardzo ważną zasadą: wybieraj rośliny odpowiednie do warunków siedliskowych. Podejście, zdaje się, bardzo nowatorskie, a pochodzące z 1924!
Mien, kontynuując prace wokół małego stawu, posadziła nowe rośliny odpowiednie do kwaśnej gleby, takie jak: hosta, kirengeshoma, smilacina i rodgersia. Te rośliny dobrze sobie radziły. Projektantce zależało na tym, by ogród radził sobie sam, bez nadmiernej ingerencji człowieka. Dobierając rośliny zwracała uwagę wysokość i kształt liści, aby utworzyły zwarty kobierzec. Dzięki temu nie było miejsca na chwasty i odchwaszczanie stało się zbędne. Z kolei liście z drzew utworzyły na tyle próchnicy, że nie było też potrzeby nawożenia ogrodu. Mien Ruys nazwała to „kontrolowaną dziczą”.

Tak powstał, znany i podziwiany do dzisiaj Ogród dzikiej przyrody (1926). W 2004 roku stał się jednym z trzech pomników narodowych w ogrodach Mien Ruys.
Punktem wyjścia dla tego ogrodu jest zasada luźnego, obfitego nasadzenia ze sztywnym geometrycznym wzorem. Później stało się to znakiem towarowym Mien Ruys i było widoczne we wszystkich jej projektach.
Zdjęcie bardzo słabej jakości, ale tylko takie mam .

Ale wróćmy do porządku zwiedzania.
Początek trasy to kawiarenka z punktem wnoszenia opłat za zwiedzanie.
Opuszczając wnętrze przechodzimy przez niewielki, ale uroczy 1. Ogród z kamieniem młyńskim (1976 r. odnowiony z 2008 r.)..
Kamień młyński został użyty jako podstawa instalacji wodnej, zaś hortensje i bambusy pełnią tu funkcję parawanu oddzielającego tą cześć od tarasu:

Następnie przechodzimy do 2. Starego ogrodu eksperymentalnego (1927 r.) - pomnika narodowego.
Stary ogród doświadczalny pochodzący z 1927 roku jest jednym z najstarszych ogrodów i został stworzony do eksperymentowania z bylinami na słońcu. Mien wyznaczyła pas długości 30 metrów i szerokości 4 metrów, aby sprawdzić jakie byliny najlepiej sprawdzą się w pełnym słońcu. W 2004 roku ogród ten stał się jednym z trzech narodowych pomników Ogrodów Mien Ruys.



Dodatkowym aspektem, istotnym dla tego wnętrza ogrodowego jest gra światła i cienia. Kolorowa rabata umieszczona została w miejscu, które praktycznie przez cały dzień jest w słońcu, podczas, gdy rosnące naprzeciwko krzewy, tworzą strefę cienia. Słoneczną rabatę zaleca się oglądać z boku. Ustawiono w tym celu specjalną ławeczkę.



I widok z ławeczki:



Przesuwając się po granicy światłocienia skręcamy w 3. strefę cienistą. Tutaj mam tylko jedno zdjęcie i to bardziej słabej jakości, ale wstawie je dla pełnego obrazu:



Kolejne wnętrze, to już opisywany na początku 4. Ogród dzikiej przyrody.

Idziemy więc dalej i dochodzimy do 5. Ogrodu Ogrodnika z 1981 roku. Otacza on dom na terenie posesji i jest jednym z nielicznych ogrodów nie zaprojektowanych przez Mien Ruys, ale przez byłego ogrodnika Dirka Jana Koninga i bardzo różni się stylem od ogrodów zaprojektowanych przez Mien Ruys. Punktem wyjścia do tworzenia nasadzeń były dla autora warunki w ogrodzie, takie jak rodzaj gleby i różnice wysokości. Gleba składa się zarówno z części torfowych, jak i piaszczystych, a te dwie struktury wraz z różnicami wysokości tworzą płynne linie w tym ogrodzie. Nasadzenia są głównie rodzime i pogrupowane w niewielkie ilości:

Z Ogrodu Ogrodnika ścieżka prowadzi nas między drzewa - jesteśmy w lesie. Rosną tam głównie dostojne dęby. Dochodzimy do polany i stwierdzamy, że tak równego okręgu nie mogła stworzyć natura. Pierwotnie był tu prześwit w lesie, a Mien stwierdziła, że wystarczy wyciąć kilka drzew, aby powstała okrągła otwarta przestrzeń. Kształt ten został podkreślony poprzez podniesienie koła. Tak powstała - 6. Katedra (1987 r.). Na początku eksperymentowano z roślinami potrzebującymi cienia, ale potem krąg zaczął przypominać „mały ogródek w lesie”, więc Mien Ruys zdecydowała, żeby uprawiać tam tylko jeden rodzaj roślin. Wybrała szczaw zajęczy, Oxalis acetosella, pnącze gruntowe, które dobrze rośnie w kwaśnej glebie. Okazuje się jednak, że jednolite nasadzenie nie jest zbyt trwałe i krąg wymaga stałego odnawiania roślinności. Na zewnętrznej krawędzi koła zostały posadzone rododendrony i ostrokrzew Ilex aquifolium.



Chwila kontemplacji w Katedrze i wracamy na leśną ścieżkę, która prowadzi nas do świetlistej przestrzeni. Wychodzimy z lasu a przed nami eksplozja kolorów. To 7. Standardowe rabaty wieloletnie.
Ich nietypowość polega na tym, że rabaty wypełnione są roślinami łatwymi w uprawie, długo kwitnącymi, a różnych wysokościach i kolorach. Przeznaczone są na gleby piaszczyste, gliniaste i torfowe, na słońce, półcień i cień, a także odpowiednie do małych ogrodów. Rabaty wystawiono w Moerheim, szkółce należącej do ojca Mien, Bonne Ruys. Wystarczyło tylko podać konkretne życzenia i szczegóły ogrodu, a dostawało się gotowy plan nasadzeń wraz z roślinami dostarczanymi w skrzynkach oraz instrukcją pielęgnacji ogrodu.
Niewielkie rabaty pośrodku są oddzielone okrągłym żywopłotem Spiraea x cinerea, gęsto rosnącym krzewem o delikatnym jasnozielonym liściu. Żywopłoty trochę wystają, przełamując proste linie ścieżki i trawy.







Do kolejnego ogrodu przechodzimy po płytkach, które każdy z nas widział wielokrotnie w różnych ogrodach, a sporo z nas, ma takie u siebie. Mało kto jednak wie, że był to właśnie pomysł Mien Ruys. Ona pierwsza wpadła na to, aby zaprojektować płytki betonowe z widocznym na wierzchu kruszywem.



Projektantka interesowała się różnymi materiałami, które można wykorzystać w ogrodzie. Fascynował ją nie tylko beton. Jako pierwsza zaczęła stosować w projektach podkłady kolejowe. Przy ich użyciu stworzyła
8. Zatopiony ogród (1960).
Wykopując glebę na głębokość około 15 cm i wykorzystując ją do podniesienia ziemi wokół niej, stworzono niewielkie różnice w wysokości, tworząc zamknięty obszar. Dereń kousa podkreśla ten efekt tworząc dach. Podkłady kolejowe mogą służyć jako siedzenia. Ogród jest dość zacieniony, a rośliny nadają się do półcienia. Wiele z nich ma jasne kolory, dzięki czemu można je zobaczyć w cieniu. Rodzaje roślin zostały tak dobrane, aby zapewnić kwitnienie przez większą część roku.

Okazuje się, że z niektórych części ogrodu nie mam wcale zdjęć. Niektóre mnie niczym nie uwiodły, a niektóre okazały się tak słabej jakości, że od razu skasowałam .
Dotyczy to 9. Rabat słonecznych - może i ładne, ale z naszej perspektywy mało zaskakujące, choć rozumiem, że w czasach pracy Mien Ruys była to nowość.

Pod numerem 10 kryje się Staw z trzciną. Ogród ten powstał poprzez eksperymentowanie z gotowymi plastikowymi formami, które pojawiły się na rynku w latach sześćdziesiątych. Przetestowano prostokątny staw o wymiarach 2 na 3 metry, który jest tu nadal używany. Trzy boki stawu graniczą z trawnikiem. Z czwartej strony kostki brukowe wystają nad wodę tak, że brzeg stawu nie jest widoczny. W wodzie posadzono niewielką liczby roślin, aby tafla wody mogła pozostać widoczna.
Niestety z tej części zdjęcia były na tyle kiepskie, że je skasowałam. Może Iza albo Irma uzupełnią reportaż .

Następny ogród powstał w 2007 r. - 11. Nowe kolekcje. Zgodnie z założeniem Mien, jej ogród miał był poligonem eksperymentalnym i taki pozostał. W tej części nadal testuje się różne rośliny i nasadzenia.



12. Ogród na dachu (2021 r.) - część ta służy eksperymentowaniu z materiałami i roślinami pod kątem zastosowania ich w ogrodach na dachu.





13. Ogród bagienny (1990 r.) to jeden z ostatnich ogrodów zaprojektowanych przez Mien Ruys. Składa się z dużego naturalnego stawu i mostu z desek o prostych geometrycznych kształtach, wykonanych z plastiku z recyklingu, który właśnie wszedł na rynek. Mien eksperymentowała z tym materiałem, czego wynikiem są ciekawe pomosty. Wyraźne proste linie mostu z desek tworzą fascynujący kontrast z luźnymi, naturalnymi nasadzeniami. Plastik z recyklingu dobrze znosi mróz, upał, suche warunki i deszcz. Nie staje się tak śliski jak drewno, ponieważ nie rosną na nim glony. Wadą jest to, że plastik nie jest tak wytrzymały jak drewno, kurczy się na zimno i rozszerza pod wpływem ciepła. Zostało to wzięte pod uwagę przy budowie konstrukcji. Dodano wiele pomostów wspierających, tak, aby całość była wystarczająco stabilna. Rezultatem była dość mocno zbudowana konstrukcja, ale ponieważ jest pod wodą, nie jest widoczna.
Jeśli uznać, że ilość zdjęć jest wskaźnikiem tego, czy mi się podobało, to tutaj zrobiłam ich sporo

14. Żółty ogród (1982 r.) to lekko wklęsły (ok 10 cm) krąg trawy ze ścieżką złożoną z kilku rzędów żółtych cegieł wokół niego, otoczony roślinami o różnych odcieniach żółtego. Mien Ruys nazwała go swoim „magicznym kręgiem”.



Mnie najbardziej zachwycił widok poza kręgiem, na pochylone drzewo (nie pamiętam jakie, ale wydaje mi się, że to była jakaś owocówka), dające cień leżakom:



Było coś niezwykle kojącego w tym obrazie. Czasami trudno mi wyjaśnić, dlaczego jakoś fragment ogrodu szczególnie mi się podoba. Tak właśnie było tutaj.

15. Rabaty mieszane (1974 r.) - 20-metrowy obsadzony mieszanką krzewów, róż i bylin. Tłem do tej części ogrodu jest żywopłot z brązowego buku.



16. Ogród narożny - z dwiema wysokościami żywopłotu. Widać go trochę na powyższym zdjęciu (w głębi).

17. Formowany ogród (1999 r.) - jest jednym z niewielu ogrodów, które nie zostały zaprojektowane przez Mien Ruys. W 1999 roku ten ogród i ogród narożny zostały opracowane z okazji 75. rocznicy powstania Ogrodów Mien Ruys. formowany ogród zaprojektowała Anet Scholma, dyrektor Biura Ogrodów Krajobrazowych Mien Ruys. Tem ogród to eksperyment z formą i fakturą, bez kwiatów i koloru. Centralnym punktem jest długi i wąski staw. Elementy wodne Henka Rusmana dodają żywego akcentu. Do ogrodzenia ogrodu użyto wysokich strzyżonych cisów. Z jednej strony przybierają one formę żywopłotu, a z drugiej cięte są w formie filarów. Miękkie wykorzystanie traw ozdobnych i przymiotna karwińskiego tworzą fascynujący kontrast.





18. Nowa rabata (2000r.) - te nasadzenie było dziełem Beatrice Krehl, która była tu ogrodniczką w latach 1996-2005. Wykorzystała niemiecką zasadę naturalnego wzrostu rośliny. Rośliny, które z natury rosną razem i mają takie same wymagania co do rodzaju gleby i światła, są łączone. Różne rodzaje nie są rozdzielane na grupy, jak w tradycyjnej angielskiej rabacie. Do pewnego stopnia mogą samodzielnie wybierać przestrzeń. Takie rabaty mają bardziej naturalną formę. Nasadzenie wymaga mniej pielęgnacji, ale wymaga większej wiedzy na temat wzrostu i stanowiska jakiego wymagają różne rodzaje roślin. W 2012 roku część tej rabaty została ponownie obsadzona.





19. Taras kwiatowy (1982 r.) to ogród bez trawy. Podstawową zasadą jest tutaj połączenie domu z ogrodem. Ogród składa się z dwóch identycznych kwadratów, nieco oddalonych od siebie, o 15 cm różnicy wysokości.
Znalazłam tylko takie zdjecie, które przedstawia fragment tarasu - z prawej strony. Z lewej widać Ogród traw.




20. Ogród traw (1993) - w latach osiemdziesiątych pojawiły się na rynku nowe gatunki traw. Tak powstał kwadratowy skwer z trawami. Wiele traw ozdobnych zostało zastąpionych już po pierwszym roku, kiedy stwierdzono, że nie nadają się do użytku w ogrodach. Oprócz eksperymentu z trawami ozdobnymi, Ogród Traw był również eksperymentem z materiałami. Zastosowano Flachkorn, rodzaj żwiru składającego się z małego kawałka łupka. Płaskie kawałki sprawiały, że chodzenie po nim było łatwiejsze niż po żwirze o okrągłych kształtach. Plac znajduje się poniżej trawnika i jest obramowany betonowymi elementami pełniącymi funkcję stopni.





21. Ogród miejski (1960 r.) - pomnik narodowy.
Ogród jest przykładem projektu standardowego ogrodu o wymiarach około 6 na 10 metrów. Dzięki zastosowaniu szeregu podstawowych zasad projektowania ten ogród wygląda na większy niż jest w rzeczywistości (ukośna linia ścieżki, rozsunięta kostka brukowa dla zniwelowania efektu przecięcia ogrodu na pół, umieszczenie drzewa dla nadania głębi, otoczenie żywopłotem o różnej wysokości). Ogród został zaprojektowany z tanich materiałów i jest prosty w utrzymaniu. Chociaż Ogród miejski ma już ponad 50 lat, zasady te są nadal stosowane.







22. Kwadratowy ogród (1974 r.) podobnie jak Ogród Wodny i Taras Kwiatowy, Ogród Kwadratów jest ogrodem bez trawy. Ogród podzielony jest na różne sektory: kostka brukowa, kwietniki, oczko wodne i podniesiony tarasie z zadaszeniem. Klomby są lekko rozsunięte, co sprawia, że ​​projekt jest ciekawy. W kompozycjach użyto podstawowych kolorów: czerwonego, żółtego i niebieskiego z maksymalnie dwoma rodzajami roślin na grządkę. Kostkę brukową ułożono na spoinie około 2 centymetrów. Mech porastający kostkę brukową podkreśla wzór kwadratów.