Villa Garzoni to piękna rezydencja położona na stoku góry otoczona przepięknym włoskim ogrodem z licznymi tarasami i posągami. Podobno jest to jeden z najpiękniejszych tego typu ogrodów we Włoszech.
Sama willa była zamknięta na głucho ale spacer po ogrodzie w zupełności nam wystarczył. Do tego na terenie parku znajduje się motylarnia - wędrówka wśród chmary latających motyli - bezcenne

Piękny ogród, ale zdziwił mnie ten bambus . Jakoś trudno mi sobie go zestawić z włoskim stylem ogrodowym .

Edyta rzeczywiście wygląda w tym miejscu egzotycznie ale wrażenie robi niesamowite. Stanąć wewnątrz i popatrzeć w górę - zawrót głowy murowany.
No i jeszcze motylarnia

dodad napisał: Dorotko, motylarnia super, zwłaszcza, że napisałaś, iż chodzi się wśród nich a nie podziwia przez szybkę
Patrząc na Twoje zdjęcia, nasunęło mi się pytanie: czy ogród nie wydał Ci się nieco przytłaczający? Nie byłam tam, więc nie wiem, jak rzeczywiście sprawy się mają, ale te schody jakby zdominowały całą resztę, zwłaszcza zieleń.

Polu, przejrzałam zdjęcia i rzeczywiście na nich wygląda jakby ten ogród składał się głównie ze schodów Tak nie jest. Oczywiście stanowią główny, najbardziej przyciągający wzrok punkt ale są miejsca, z których wcale ich nie widać. Po obu stronach rozciągają się tarasy, niektóre uporządkowane z drzewkami pomarańczowymi, inne trochę dzikie, nieuczesane, jest ptaszarnia z pawiami, żurawiami królewskimi, kurami ozdobnymi. Są też jakieś kozy. Zdjęcia w tych miejscach ponure ale postaram się coś jeszcze wstawić.

Dodam kilka zdjęć do relacji Dorotki.
Pierwsze wrażenie to rzeczywiście te przytłaczające schody – ale takie miały być, pokazywać jak to okiełznano przyrodę na stromym zboczu, dużym nakładem finansowym – chodziło o splendor właściciela, a gość miał się czuć przy tym raczej malutki.
Jednak przy zmianie osi widokowej, schody chowają się, a umiejętnie rozlokowane tarasy zachwycają układem zieleni. Równie przyjemnie wygląda to z góry – po prostu kolejne warstwy roślin z widokami na zabudowania i okoliczne wzgórza.

Na tarasy można wejść głównymi schodami, albo z obejścia bocznymi, skromnymi alejkami. Najniższe tarasy są pełne słońca, z palmami i cytrusami (i wysychającymi trawnikami), a kolejne coraz bardziej cieniste, zapewniają możliwość odpoczynku w skwarne dni. Niektóre to właściwie jedynie wąskie ścieżki w zagajnikach, o wręcz rustykalnym charakterze.
Ogród rozwijał się, widać że zmieniały się mody, docierały nowe rośliny. Bambusy tworzą zwarty, wydzielony zagajnik i są miłym urozmaiceniem.
O ile na wyżwirowanych parterach czułam się nieco obco, to górne piętra ogrodu, troszkę dzikie, troszkę zaniedbane i wyraźnie nagryzione zębem czasu ujęły mnie bardzo.