Atrakcyjne pnącze z rodziny Bignoniowatych (Bignoniaceae). Pochodzi z Ameryki Południowej (Chile, Peru), gdzie uprawiana jest jako trwały krzew. W naszym klimacie należy ją traktować jako roślinę jednoroczną, zwłaszcza w północnej i wschodniej części kraju. Roślina osiąga wysokość do 3 m.
Ma podwójnie pierzaste liście i rurkowate kwiaty o długości około 3 cm, zebrane w luźne grona. Można ją sadzić przy altanach, na trejażach lub po prostu przy murze.
Pałczatka wspina się przy pomocy wąsów czepnych, a więc szorstki mur może stanowić dobre oparcie. Zazwyczaj sadzi się je w rozstawie 30-40 cm.
Kolor kwiatów zależy od odmiany: E. scaber 'Aureus' kwitnie na żółto, 'Roseus' - na różowo, a najpopularniejsza E. scaber 'Carmineus' ma kwiaty karminowo-czerwone.

Pałczatka lubi pełne słońce, wtedy najobficiej kwitnie. Gleba powinna być przepuszczalna, raczej sucha, żyzna i zasobna w wapń.
Dla dobrego rozkrzewienia warto uszczyknąć silnie rosnące pędy.
Rozmnaża się z nasion wysiewanych w marcu do pojemników wypełnionych ziemią liściową z dodatkiem piasku. Siewki wymagają pikowania. Wysadzamy do gruntu zahartowane sadzonki, gdy minie już groźba przymrozków.

Niektóre źródła podają, że pałczatkę można przetrzymać przez zimę w gruncie okrywając korzenie torfem, a całą roślinę słomą. Moje doświadczenia wskazują, że raczej nie przetrwa zimy, lepiej więc wysiewać ją corocznie.