Jedna z lilii botanicznych. W naturalnym środowisku (Chiny), w dobrych warunkach glebowych, to jedna z największych lilii, dorastająca nawet do 2,5 m. W ogrodach - nieco skromniejsza - rośnie umiarkowanie, do około 1,5 m.

Kwiaty ma zazwyczaj jasnopomarańczowe z licznymi, ciemniejszymi kosmkami, wyrostkami na płatkach. Rozmieszczone są w dość luźnym, nieregularnym kwiatostanie, po kilka aż do 20 - 25 sztuk.
Zakwita dość późno, bo dopiero w sierpniu.
Cebule są duże, mocno ukorzenione. Roślina wytwarza też korzenie pędowe, dlatego nie powinna być sadzona zbyt płytko.
Rozmnaża się głównie z cebul przybyszowych, ale równie łatwo można ją mnożyć z nasion. Kwitnące cebule uzyskuje się po 2-3 latach. Cebule są jadalne.

Najlepsze jest dla niej miejsce półcieniste, a nawet cień. Na stanowiskach słonecznych kwiaty szybko blakną i robią się jakby stare. Gleba powinna by próchniczna, lekko wapienna, bogata w materię organiczną (np. przegniły obornik).


> Ilustrowany wykaz gatunków i odmian lilii – H
> Wykaz gatunków lilii botanicznych

Mam lilię Henry'ego już 2 lata, słabo przyrasta, późno zakwita i trudno zrobić jej zdjęcie.

Lilia Henriego pierwszy sezon w ogrodzie.

Rozpoczyna kwitnienie lilia Henry'ego (Lilium henryi). U mnie rośnie w półcieniu. Słońce ma od rana do południa.

fot. 10.07.2024