W roku 1973 na Uniwersytecie w Helsinkach rozpoczęto realizację projektu, mającego na celu uzyskanie odmian zimozielonych różaneczników, dostosowanych do klimatu Finlandii. Prowadzili go
Peter M.A. Tigerstedt i
Marjatta Uosukainen.
W pracach wykorzystano te z różaneczników, które przeżyły 'zimę stulecia' w roku 1940 w Arboretum Mustila w południowo-wschodniej Finlandii. Temperatura spadła podówczas do
-43,5 °C. Były to:
---> podgatunek
różanecznika krótkoowocowego (
Rhododendron brachycarpum subsp tigerstedtii) i
---> bliżej nieokreślone odmiany
różanecznika Smirnowa (Rhododendron smirnowii) z hodowli T.J. Rudolfa Seidla oraz
---> najodporniejsze odmiany
różanecznika katawbijskiego (Rhododendron catawbiense).
Łącznie 53 rośliny mateczne. Zostały one zapylone pyłkiem z 71 różnych różaneczników, tak rodzimym jak i sprowadzonym ze Szwecji, Danii i Holandii. Następnie wyselekcjonowano 14 tysięcy siewek i poddano je wieloletniej obserwacji. 80 spośród nich zakwalifikowano do etapu klonowania.
Efektem było uzyskanie różaneczników, wytrzymujących ekstremalne mrozy. Znane są one nam powszechnie jako:
MROZOODPORNE RÓŻANECZNIKI FIŃSKIE
Początkowo w obrocie znalazło się 8 różaneczników... w ostatnich latach wprowadzono kolejnych 7.
'Haaga' i 'Helsinki University' w ogrodzie Siberii
Program został zakończony w roku 2000.
Obecnie w Finlandii trwają prace, mające na celu uzyskanie mrozoodpornych odmian różaneczników żółtokwiatowych. Również i ten projekt realizowany jest w oparciu o podgatunek
różanecznika krótkoowocowego (
Rhododendron brachycarpum subsp. tigerstedtii).