Puszkinia cebulicowata
Puschkinia scilloides, syn.
Puschkinia libanotica
Wysokość: do 20 cm
Cebula: niewielka, ok. 6 cm w obwodzie; pokryta jasnoszarą łuską.
Kwiaty: jasnobłękitne, porcelanowe kwiaty z błękitnym paskiem po środku, zwisające na króciutkich szypułkach tworzące gęste grona.
Kwitnie: III–IV.
Liście: odziomkowe, podłużne, szersze niż u szafirków.
Pokrój: kępiasty, zadarniający.
Uprawa: stanowisko słoneczne lub półcieniste. Każdy rodzaj gleby, ale preferują glebę przepuszczalną, próchniczą i lekko wilgotną.
Nawożenie: w czasie kwitniena i tuż po zasilamy nawozami potasowo-fosforowymi z małą zawartością azotu. Dobry jest tzw. nawóz 'do pomidorów'.
Uwagi:
Może rosnąć kilka lat w jednym miejscu, tworząc gęste plamy lub obwódki rabat, również na skalniakach. Cebulki wykopuje się pod koniec maja, a sadzi we wrześniu. Dobrze jest co 3–4 lata wykopywać część cebulek i sadzić ponownie w odstępach 5–6 cm (na głębokość około 7 cm), gdyż wytwarzają bardzo dużo cebulek potomnych.
Jej naturalnym siedliskiem są wysokogórskie łąki we wschodniej Turcji, na Kaukazie, w Iranie i Libanie.
Istnieje również forma całkowicie biała puszkinii – „Alba”. Została znaleziona m.in. w Iranie i Armenii. Ta z Armenii, wyselekcjonowana przez Arnisa Seisumsa została nazwana „Snowdrift”, czyli „Śnieżna zaspa”.
Jako ciekawostkę mogę jeszcze podać, że słyszałam o puszkinii peszmeńskiej (
P. peshmenii). Ta to ma seledynowe kwiatki z zielonym paskiem po środku.
> Alfabetyczna baza roślin cebulowych i bulwiastych