Za dalie masz u mnie piątkę z plusem!

Semper napisał:
To wiadomości od mojego zięcia, który przyjechał z UK i chciał skoczyć na smażonego pstrąga. Czegoś chyba jednak nie dosłuchał i pojechał w inne miejsce....

Zazdroszczę kwitnącej pluskwicy.
U mnie nie kwitła ani razu od kilku lat, a wręcz mam wrażenie, że zanika.
Za to u sąsiadki przepiękny okaz.
Ciekawe, czego jej u mnie brakuje

Pora by było się odezwać.
Jak wiecie ten wątek to ogród i miejscowe legendy.
Jako, że ogród jeszcze śpi, to będzie legenda.
Dawno temu, w ciemnych borach ziemi kłodzkiej, żył samotnik zwany Czarnym Smolarzem. Tworzył smołę o niezwykłych właściwościach – podobno potrafiła nie tylko uszczelniać dachy, ale i… dusze.
Ludzie unikali jego chaty na skraju bagnistego uroczyska, ale pewnej zimy zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Zwierzęta chorowały, z lasu dobiegały tajemnicze szepty, a nocami widywano cienie krążące wokół jego warsztatu.
Młodzieniec imieniem Jan postanowił odkryć prawdę. W mroźną noc dotarł do chaty i zobaczył Smolarza przy ogromnym kotle, nad którym unosiły się czarne opary. Wokół niego wirowały zjawy. Przerażony, uciekł w głąb lasu… i nigdy więcej go nie widziano.
Po tej nocy Smolarz zniknął, a jego chata spłonęła. Jednak do dziś, w deszczowe wieczory, na bagnach można zobaczyć ślady smoły i usłyszeć złowieszczy śmiech.

Dzięki Jurku za opowieść.
Praca smolarza wiąże się z oparami, dziwnymi zjawiskami i samotnością, bo ... te zapachy trudno znieść. Widok unoranego smolarza nad oparami również.
Jan zapewne zamiast usiąść ze smolarzem i bimbru się napić, tak się wystraszył, że pobiegł na oślep. Potknął się, uderzył w kamień. Jego szczątki zjadły zwierzęta i rozwłóczyły, potem pokrył je mech.

No Ciebie Miłko, to fantazja dopiero poniosła .

No powiem Ci Jureczku że zawiodłeś mnie okrutnie żeby na Walentynki taką legendę zaserwować noooooo Ja tu na jakąś romantyczną się szykowałam

Danusia ma rację, zdecydowanie, Jureczku, nie wposowalaeś sie w dzień św Walentego z tym Smolarzem...
Także jak nic musisz nadrobić to niedociagniecie...

No rzeczywiście. Z tym Smolarzem i datą umieszczenia legendy to był trochę niewypał. Przepraszam Aniu i Danusiu
Z drugiej strony Miłce się chyba spodobało, bo nawet stworzyła ciąg dalszy, czym z kolei zachwyciła Edytę
Ja zawsze wiosną odwiedzam Moje ulubione miejsce. Te fotki już były tyle razy i pewnie Was zanudzę, ale co tam.







W ogrodzie na razie nic ciekawego. Powoli wyłażą cebulowe.

To może duch tego Smolarza? Na Świętego Walentego

Jureczku, moje przyziemne zakończenie legendy to jedna wersja z wielu. Śledztwo trwa, szukamy świadków, zbieramy ślady. Zajęła się tym Itaka i Łowcy Cieni.
Śnieżycowe łany cudne, jak co roku!

Jureczku te zdjęcia niezmiennie mnie zachwycają więc wybaczę Ci tę legendą

Ty podziwiasz łany śniezyc, a ja nie mam ani jednej.
Chyba trzeba będzie to naprawić