Twoja zeszłoroczna hortensja to wypisz wymaluj ta u mojej siostry pod domem, ale.. w tym roku..
Nie byłoby to nic dziwnego tylko że siostra mieszka na północy Mazur gdzie białe niedźwiedzie
chodzą po ulicach.. tak się śmiejemy bo u nich wegetacja opóźniona o co najmniej 2 tygodnie
i zima czasem już w listopadzie...
I pytam ją co zrobiła. że w tym roku horka oszalała - no nic ponad to co zwykle... i bądź tu człeku mądry..

Pamiętam jednak, że w czasie majowych mrozów u nich spadł całkiem niemały śnieg...

Też bym jej nie wyrzuciła..

Tomku- przepięknie ta hortensja ogrodowa ,bliskości Zielonych Progów zazdroszczę-wybieram się od dłuższego czasu,ale obawiam się ,że najpierw bym musiała gruntu dokupić

Aniu, ano nie byłem. Zaopatrywałem się w okolicznych sklepach ogrodniczych, sklepach internetowych, czasem zajrzałem do Józefosławia i tyle. Jakoś mi to wystarczało, może dlatego, że nigdy nie planowałem ogrodu od podstaw, nie miałem wizji końcowej, wszystko małymi kroczkami po trochu, więc nie robiłem wielkich zakupów na raz. Teraz też jakiejś szczególnej presji nie czuję, zapewne się w końcu skuszę, ale chyba dopiero na wiosnę, bo teraz mam szczenię na głowie, które psoci na potęgę. Wtedy zakupami się oczywiście pochwalę, ale za bardzo szaleć nie mogę z uwagi na brak miejsca na rabatach.

Nelu, to prawda, w przypadku hortensji ogrodowych to zawsze loteria. Być może hortensję siostry paradoksalnie uratowało właśnie to, że nie ruszyła tak szybko po zimie, jak u mnie. W konsekwencji podczas przymrozków w kwietniu zwarzyła się.

Żaneto, to jest właśnie główny problem. Chciałoby się wszystkiego, tylko gdzie to potem wcisnąć?

Na pewno będziesz miał wile radości z Wiki
Pies to jednak najlepszy przyjaciel człowieka
Koty sa kochane, ale jednak to nie to.
Też myślę, że jesli kiedys zawitasz do Zielonych Progów, to nie wyjedziesz tylko z floksami
I raczej floksy trzeba kupować teraz, bo mają akurat na nie sezon
Nie wiem, czy wiosną będą wystawione do sprzedaży.
Zazwyczaj wystawiają te rośliny, które akurat kwitną

Gosiu, może i tak, ale na razie łeb mi puchnie od jej szaleństw. To wulkan energii, trudno nad nią zapanować, cały czas trzeba mieć oczy dookoła głowy, bo - jak to szczeniak - testuje świat zębami, nie wyłączając podgryzania łydek, łapania za ubranie. Dużo pracy i nerwów, nie mam czasu na ogród czy cokolwiek innego. W dodatku strasznie szybko rośnie, fotel i kanapa zdobyte, choć staramy się jej zabraniać (za dużo skakania to potencjalne problemy w przyszłości z dysplazją stawów). Naprawdę nie wiem, czy w tej sytuacji dam radę się wyrwać do ZP, nawet gdybym chciał.

Ogród jesiennie, zarasta chwastami, a ja niewiele robię zajęty wychowywaniem czy raczej ujarzmianiem (bo na tym etapie to często bardziej właściwe określenie) młodej psiny. Ale dzisiaj spróbowałem się trochę rozejrzeć, czy mimo tej absencji ogrodowej przetrwa ci on do wiosny. Może przetrwa.

Floksy pięknie u Ciebie jeszcze kwitną jak ich chwasty nie zagłuszyły, to nie ma źle
Jak wracam z wojaży po 3-4 tygodniach, to nie poznaję swojego ogrodu
Sunia rozbrajająca ... jak się dogaduje z kotami?

Basiu, z kotami nie jest źle, choć wciąż na dystans. Ewentualne przytulania i obwąchiwania to dopiero przyszłość. Ale cóż, to przecież psie dziecko, a one stare wygi. Bajtek (ten czarny) jest bardziej towarzyski, już się na dobre oswoił z obecnością nowego domownika, często są razem w kuchni, bywa, że Bajtek czeka aż Wika skończy jeść, żeby sprawdzić, co miała na obiad. Czasem też wizytuje pokój, w którym Wika ma legowisko. Nic a nic się nie boi, kiedy Wika baraszkuje na trawniku, on leży na krześle na tarasie i obserwuje z wysokości kociej dumy. To raczej Wika trochę się boi Bajtka. Wygląda na to, że sobie ją ustawił tak jak chciał. Nutka (bura kotka) jest mniej towarzyska, ale ona zawsze taka była, zawsze chodziła własnymi ścieżkami, jednak przychodzi normalnie jeść, nie widać jakiegoś szczególnego stresu w jej zachowaniach, choć potrafi się wycofać z kuchni, gdy zastanie tam Wikę. Czasem woli zjeść na drapaku. Moim zdaniem wszystko jest na dobrej drodze. Kiedy Wika wyrośnie z młodzieńczych głupawek i jej zachowania będą bardziej przewidywalne, nie powinno być problemu. Na teraz jest poprawna koegzystencja, ale jeszcze nie miłość czy zauroczenie.

Tomku podziwiam Twój ogród cichutko, ale jak pojawiła się Wika to muszę się odezwać, ona jest słodka. Koegzystencja kocio psia bywa czasami trudna, ale da się ją zachować na w miarę przyzwoitym poziomie.
U nas zawsze bytowały koty i psy i nigdy nie mieliśmy problemów, choć kocie osobniki bywały ekscentryczne. Trzeba pozwolić im samym się dogadać z minimalną interwencją właśnie w młodym wieku nowego członka stada. Goldena mieliśmy przybłędę już kilkumiesięcznego, ale dało się go ucywilizować, oprócz wyjadania z kocich misek.
Będzie piękne stado.

Dzięki Majko za słowa wsparcia. Koegzystencja kocio-psia to w tej chwili w sumie najmniejszy problem. Tak jak mówiłem, jest sporo oznak, że wszystko będzie ok, choć z kocią naturą różnie bywa. W każdym momencie może się coś zmienić. Większym problemem jest temperament Wiki w tym szczenięcym okresie. Zagrożone są meble i inne sprzęty, książki musieliśmy poprzenosić na wyższe półki, bo zaczęła czytać i kilka już uszkodziła. Zdobyła już fotel i kanapę, wczoraj po raz pierwszy udało jej się wskoczyć na nasze łóżko. Dostała burę, ale dzisiaj próbowała znowu. Fotel i kanapę jej darowaliśmy, ale łóżka, które jest trochę wyższe staramy się bronić, także ze względu na jej dobro (stawy). Zapisaliśmy ją do psiego przedszkola, ma się uczyć pewnych zachowań, ale przede wszystkim my postępowania wobec niej, żeby nie reagować nieadekwatnie. Złość nic nie daje, jeszcze bardziej ją napędza, raczej konsekwentne powtarzanie pewnych komend i nagradzanie za pewne pożądane zachowania (jasne, że od drobnych kar też się nie ucieknie). Jest już po trzecim szczepieniu, wychodzimy na spacery, bardzo ładnie chodzi na luźnej smyczy. Załapała bardzo szybko. Gorzej, że nadal nie chce załatwić się na zewnątrz. Chodzimy godzinę po lesie, a ona tylko wejdziemy do domu siada na podkład i leje. Wszyscy psiarze nas uspakajają, że ma dopiero 3 miesiące i takie sytuacje są normą. Mam nadzieję, bo rośnie w oczach.

Całkiem spory wolny kawałek gleby po eksterminacji mahonii. Strasznie się zmachaliśmy wyszukiwaniem wszelkich możliwych korzeni i odrostów. Wątpię, by udało nam się wyjąć wszystko, pewnie coś będzie próbowało odrastać. Obym się mylił.

Z mahonią tak szybko się nie rozstaniecie, ale systematyczne wyrywanie odrostów powinno ją zamordować.
Co do Wiki to widocznie ma upartość w sobie bo żeby wcale nie załatwiała się na dworze w wieku 3 miesięcy to dziwne, może coś jej przeszkadza.
Goldeny są bardzo żywiołowe i zawsze muszą coś robić, nasz gryzł w ogrodzie wszystko, kopał dziury wszędzie, w domu mniej szkód robił bo gro czasu spędzał ze mną na dworze, wylatany i wymęczony od razu zasypiał.

Tomku, spróbujcie zabierać ze sobą podkład na spacer. Moja psina miała to samo. Przychodziła do domu po spacerze i dopiero się załatwiała na gazety (to było dawno, nie było jeszcze podkładówjednorazowych) Po dwóch dniach zabierania ze sobą gazety, załapała, że można tez na polu

Majko, zgadza się, jest bardzo żywiołowa, czasem wygląda to tak, jakby z rozmysłem wyszukiwała coś do zbrojenia. Oczywiście zabieramy ją na długie spacery po lesie, dziury też już zaczęła kopać w ogrodzie, czasem coś urwie lub połamie, ale jeszcze całej rośliny mi nie wyrwała. Wszystko przed nią. Po takich spacerach i harcach rzeczywiście pada z wyczerpania i długo śpi.

Ewo, dobry pomysł. Warto spróbować, choć mam wrażenie, że jest za bardzo zajęta tworzeniem mapy zapachów, jakie na spacerach po nowych dla niej obszarach spotyka, cały czas z nosem przy ziemi. Nie ma bidula czasu skoncentrować się na siusianiu.

Tomku, ja walczę z odrostami mahonii od 5 lat Fakt, wielkość ogrodu powoduje, że nie walczę dość systematycznie Efekty jednak widać.
Ja długo się wahałam nad byciem posiadaczką psa. Praktyczne względy jednak zwyciężyły. Zagladają do mnie psy sąsiada i wystarczy mi zniszczeń i dziur, jakie one robią.

Polu, doskonale Cię rozumiem, bo ja też cały czas drżę o ogród. Żona jednak tak bardzo kocha psy, bardzo chciała mieć swojego, a przez wiele lat sobie odmawiała, że w końcu poszedłem na kompromis, podjąłem ryzyko. Postawiłem jednak warunek, że ma to być pies zrównoważony, pojętny i łagodny. Ponieważ wielu posiadaczy ogrodów chwali sobie właśnie goldeny, stąd wybór. Oczywiście jestem świadom, że ten rok będzie trudny, że młodość musi się wyszaleć, a sam proces przyuczania do pożądanych zachowań musi potrwać. Cóż, zobaczymy. Mam jeszcze w sobie trochę optymizmu.

Takie mam pistolety przed oknem kuchni.

Tomku, jak mus, to mus Ty masz ogród, małżowinka psa.... Może da radę to pogodzić?
Możesz opatentować pistolety świecznicowe