Oczary są przepiekne. Iza Tamaryszek ma przepięknego, już starego oczara. One dopiero po paru latach pokazują w pełni swoją urodę, bo maja przepiękny pokrój i jak kwitną w masie to klękajcie narody. A jesienią
Mam oczara, ale posadziłam go pod żywopłotem i chyba mu to nie służy. W tym roku słabo kwitł

Ależ jest zimno! Wieje przez człowieka na wylot, do tego leje i tak ma być do środy.
Wpadam jak po ogień. Cały weekend miałam zajęcia, w sobotę w terenie i przemarzłam na kość, od niedzieli szczękam zębami... ratując się nalewką z rokitnika.

Znowu złapałam raniuszki, wysoko na modrzewiu, średnio do zdjęć, ale popstrykałam. Radości przy tym jak przy zamawianiu obornika

Miłko dziękuję, jednak po naprawie sprzętu ciągle nie umiem 'trafić' i nawet już nie o ostrość chodzi...

Dorota całkiem przypadkiem tak złapałam, dopiero w domu na kompie zobaczyłąm zdjęcie, aż mi kot z kolan uciekł, tak podskoczyłam z radości

Danusia fajnie, że dbacie o sterylizacje, mam nadzieję, że kitka wyszła z siana i szybko dojdzie do siebie. W temacie oczaru nie czekaj, szczególnie jak masz miejsce! Chorowałam długo, nie mogę się doczekać, jak będzie cudnie za te 5-6 lat.

Gosiu akurat pokrój oczara, to coś na co zgrzytam zębem, ale wybaczam na rzecz kwitnienia i przebarwień jesienią. Ale do wszystkiego trzeba w życiu dojrzeć, do miłowania takiego pokroju również Ja nie umiem w krzewy... zawsze pochylałam się nad bylinami, potem drzewa (i najlepiej strzeliste), a krzewy były tematem zastanym na działce, raczej omijanym. Jak się w końcu odważyłam poprzycinać to, co tu rośnie od lat i przesadzać, to i zaczęłam się uśmiechać do krzewów. Zaniedbane, albo posadzone w zupełnie nieodpowiednim miejscu, nie stanowiły ozdoby prawie nigdy.... ciągle oswajam tą przestrzeń.












okazało się, że ochoczo spijają soki z płaczącego orzecha

Jakież cudne te raniuszki , a u mnie jakoś nie chcą zagościć . A czemu ten orzech płacze? Czy on tak o tej porze? Bo właśnie przymierzamy się do wycięcia orzecha i tak się zastanawiam czy to dobra pora jak on tak płacze

Joasiu -fotki cudne robisz i jeszcze fajnie ptaszki ustrzeliłaś....tak pogoda fatalna się zrobiła już lepszy był mróz bo chociaż w dzień było

Wiesiu ten orzech to ma "ze sto lat", a jak nie sto, to pewnie z 70... w każdym bądź razie to zacnie wiekowy egzemplarz, prawie pusty w środku w jednym pniu. Coś mu od góry się albo ułamało, albo mróz i słońce spowodował spękania i płacze. I pora jak najbardziej na płacz jest, będzie tak aż do momentu, gdy wypuści wszystkie liście. Wbrew podręcznikom najlepsza pora na cięcie, jest w sierpniu/wrześniu i to z władnego doświadzcenia, bo orzechów u mnie rośnie o 8 za dużo....
Ale przy całowitym cięciu nie powinien długo ryczeć... chyba chociaż pewnie to zależy od wieku egzemplarza.

O raniuszkach marzyłam, widziałam je raz kiedyś za płotem w sadzie, potem już długo nic... aż tu w marcu spotkania co weekend. Ale bez rozpoznania głosu, bym ich nie znalazła... uwijają się na drzewach jak burza i bach w ułamku sekundy ich już nie ma.

Żanetka dzięki:)

Kiedyś wycinaliśmy orzecha i sąsiada ale nie pamiętam o jakiej porze a ryczał tak że była na ziemi spora kałuża . Moje też już wiekowe muszą być wycięte do czerwca i jestem w kropce
A raniuszka będę nasłuchiwać

Kotka Fiona wróciła ale jest bardzo nieufna więc nie wiem kiedy da się oswoić za to jej brat Kulusia chodzi za mna jak piesek i domaga się wiecznie głaskania chyba nadrabia za dwoje

Raniuszki cudności! Mi zwiewają, zanim pomyślę o aparacie.
A zdjęcia po naprawie fajne, czego chcesz? A jak nie jesteś sama z siebie zadowolona, to musisz się po prostu rozkręcić!

Aż sobie poczytałem o tych raniuszkach.
Piszą, że na Dolnym Śląsku jest go najwięcej.
U Mnie ptactwa mnóstwo, ale raniuszka ani widu , ani słychu.

Pierwszy raz widzę raniuszki.
Jakie one sa śliczne.

Piękna pogoda w piernikach... i nawet dzień urlopu udało się ukulać... ogrodowo jednak bardzo niewiele zdziałałam, wciąż nie posadziłam oczarów... na wsadzenie czekają też martagony, nie wiem, co ja sobie myślałam zamawiając je...
Nic nie jest zrobione jak powinno... ale czasami trzeba być dla siebie dobrym i dać sobie czas... Życzę więc Wam, bądźcie dla siebie dobrzy

Ja napiszę inaczej: wszystko jest tak, jak powinno! Tylko takie stwierdzenie to dobro dla siebie samego.

Zdjęcia piękne, światło dopisało. Westchnęłam głośno przy magnolii.

W tym roku chyba wszyscy mają problem z organizacją.
To przez pogodę w marcu.
W lutym wszystko ruszyło, a w marcu pogoda nie sprzyjała pracom.
Także nie miej do siebie pretensji

Jest pięknie

Tylko mamy wyrwę w sercach.... tydzień temu straciliśmy Iśkę... z trójki Drombo, został głupi i głupszy.... stado straciło serce i nie mogę znaleźć sobie miejsca...

wegetacja - miesiąc do przodu, nie cieszy nic...

jedno z ostatnich zdjęć, nic nie budziło tak szerokiego uśmiechu w ogrodzie, jak nagły zryw tego oszołoma nie wiadomo gdzie i nie wiadomo po co.... bryka teraz gdzie indziej, a nam zostało przywyknąć do tej tęsknoty...

Cudowne zdjęcia raniuszków .

A ta ostatnia fotka .

Joasiu - ,tak tęsknota pozostanie i pamięć , a przeboleć też trzeba .....a fotki jak zawsze cudowne

Współczuję Brydziu... ta tęsknota towarzyszy nam już 22 lata i wciąż taka sama.. ech..

Jednak wiosna nie patrzy - zasuwa na zatratę w nadchodzących przymrozkach.. ale póki co cudna jest

Piękne zdjęcia Brydziu! To że wiosna w tym roku jest szybka i piękna, to wiadomo, ale złapać jej piękno to umiesz.
Kocurkowi też zrobiłaś piękne zdjęcie, masz cudną pamiątkę.

Nasze zwierzęta na wieki pozostają w pamięci i mimo wielu złości pozostają jednie miłe chwile i niech tak będzie