Asplenium x ebenoides

syn.Asplenosorus x ebenoides,

hybr.Asplenium rhizophyllum x Asplenium platyneuron
com. Dragon tail fern

Niewielkich rozmiarów paproć, będąca hybrydą (mieszańcem międzygatunkowym) Asplenium rhizophyllum oraz Asplenium platyneuron stała się legendą już w XIX w , od momentu jej znalezienia. Źródła podają nieco sprzeczne informacje na temat tego wydarzenia: w jednych czytamy, że stało się to w 1862r, zaś Sue Olsen w 'Encyklopedia of Garden Ferns' pisze, iż po raz pierwszy odnaleziono ją na wapiennych klifach wznoszących się wzdłuż rzeki Schuylkill River w pobliżu Filadelfii (s. Pennsylvania) w 1866 r. Do dziś można ją napotkać na naturalnych stanowiskach we wschodnich stanach USA. Jej miejsce występowania pokrywa się z siedliskami 'rodziców'.

Hybrydowy charakter Asplenium x ebenoides podejrzewano już wtedy, ale fakt istnienia paproci - mieszańców był naukowo kontrowersyjny w tamtych czasach. Dopiero w 1902 roku, Margaret Slosson** dokonała hybrydyzacji Aspl. rhizophyllum i Aspl. platyneuron , otrzymując rośliny identyczne z Asplenium × ebenoides. Była to jedna z pierwszych prób zastosowania tej techniki do ustalenia pochodzenia hybrydy (zbadania pokrewieństwa z domniemanymi rodzicami). W roku 1957, Herb Wagner i Robert S. Whitmire doświadczalnie przekształcili sterylną, diploidalną Asplenium × ebenoides *** w płodną formę tetraploidalną i było to pierwsze na świecie doświadczenie tego typu w laboratorium. W wydanej w 1993 r 'Flora of North America' napisano o niej 'the most famous hybryd fern' ( najsłynniejsza paproć-hybryda) .

Ta mała paproć o bogatej historii, tworzy kępy o wysokości 15-20 cm i szerokości 20-30 cm, składające się wąskich ,trójkątnych i błyszczących frondów o ciemnozielonym kolorze. Z powodu ich kształtu jest nazywana 'Dragon tail fern' - paprocią smoczy ogon.

Po jednym z rodziców - Asplenium rhizophyllum - odziedziczyła długie, wąskie (lancetowate) frondy, po drugim - Asplenium platyneuron - kolor, ciemniejsze łodyżki i kształt listków. Te ostatnie są dość szeroko rozstawione, wcięte niemal do samej łodygi, trójkątne i osadzone mijankowo. Ich czubki są zwrócone ku górze, co sprawia, że dojrzały frond faktycznie wygląda, jak smoczy ogon albo pysk ryby-piły.


W uprawie może sprawić nieco kłopotu, trzeba pamiętać, że jej naturalne stanowiska, to wapienne, niezbyt mokre skały. Należy jej więc przygotować miejsce o niekwaśnej i wilgotnej, ale dobrze przepuszczalnej i dość lekkiej glebie. Jako paproć zimozielona, nie przepada latem za miejscami zbyt mocno nasłonecznionymi i gorącymi. Należy ją także chronić przed ślimakami. Polecana jest do uprawy w ogrodach skalnych, w ich ocienionych partiach i uprawy pojemnikowej. Ze względu na małe rozmiary, może 'zniknąć' w nasadzeniach naturalistycznych a szkoda, bo warta jest wyeksponowania.

Jej łacińska nazwa 'ebenoides', oznacza 'jak heban' i nawiązuje do ciemnego koloru frondów.




----

** Margaret Slosson, ur. w 1872 r, była amerykańskim biologiem i botanikiem; specjalizowała się w badaniu paproci. Jest autorką do dziś wznawianej pozycji How Ferns Grow, która po raz pierwszy ukazała się w 1906r


*** Asplenium ebenoides, powszechnie uważane było za hybrydę sterylną, gdyż wszystkie znalezione egzemplarze na stanowiskach we wschodnich stanach USA , odznaczały się ta cechą... do czasu odnalezienia jednego, jedynego stanowiska w Hale County (Alabama), na którym znaleziono osobniki płodne. To one właśnie dały początek roślinom, które znalazły się w kolekcjonerskich ogrodach niemal całego świata.

.

jesienna fotografia - posadzona w trzech miejscach ( chcę sprawdzić gdzie się najlepiej zaaklimatyzuje ). Pierwsza paproć tego gatunku po 4 latach zanikła - wcześniej osiągając znaczne rozmiary, nagle latem zaczęła ginąć

Asplenium x ebenoides tegoroczny, wiosenny zakup, stanowisko-świetlisty cień, pod starą jabłonią
Jak na razie ładnie przyrasta zabezpieczyć ją jakoś na zimę

Tak Basiu, lepiej zabezpieczyć jakimś przewiewnym materiałem- najlepiej iglastymi gałęziami. I pilnuj, by nie miała zbyt mokro. Gleba powinna być nie za kwaśna, więc nieźle- także dla przepuszczalności - byłoby dodać nieco wapiennego żwirku i ogólnie ja odkwasić..

Mój świeży zakup w Berlinie,ogromnie podobają mi się te smocze ogonki,takie zakręcone

Miałam i ja ją na liście zakupowej ......

Smoczy ogon pod koniec listopada





.

A tak wygląda u mnie początkiem lutego

Drugi mój egzemplarz na swojej nowej miejscówce
Stanowisko - świetlisty cień

Zdj.06.06.2018

Asplenium x ebenoides na dość ciepłym i widnym stanowisku




fot.05.07.2018r
.

Moją , trochę nornica poturbowała , ale coś z niej jeszcze będzie . Niech tylko

Zanokcica hebanowa.Zeszłoroczny jesienny zakup,Przyszło maleństwo i zimę przetrwało w nieogrzewanym pomieszczeniu.
Przyrastać zaczęła bardzo późno ,dopiero pod koniec czerwca,Stanowisko świetlisty cień.


Na razie zostanie w donicy.

Gosiu, znów ją będziesz zimowała w donicy, w pomieszczeniu?

Asplenium x ebenoides ciągle rozwija nowe pastorały


fot.18.08.2018r
.

Poll moja zanokcica poszła do gruntu,ale jakoś marnie wygląda,chyba jej coś nie pasuje.
Według mnie troszkę chimeryczna paproć, nie wiem czy przeżyje zimę.

I u mnie chimeryczna. Ze dwa sezony rosła super, a w tym wegetuje i to wszystkie 3 sztuki

Zakupy w Wojsławicach - jeszcze tylko posadzić

Aniu i to w szybkim tempie. Co prawda, ma być jeszcze ciepło, ale zimne noce nie sprzyjają przekorzenianiu się roślin. Zanokcica hebanowa bywa kapryśna w uprawie, więc lepiej postarać się, by była w pełni zadowolona

Z Wojsławic trafiła i do mnie . A teraz dopiero doczytałam że lubi glebę wapienną . Ciekawe jak sobie poradzi z moją kwaśną gliną . Może podsypać ją dolomitem

Wiesiu ja przy sadzeniu ziemię zmieszałam z gryzem wapiennym, a i tak grymasi W tym sezonie nawet się uwsteczniła

Zdj.04.11.2018

piku napisał:
Ja, późną jesienią właśnie o tej porze, podsypuje dolomitem wszystkie rośliny, które lubią niezbyt kwaśną ziemię. Sypię głównie pod ciemierniki i paprocie. Jak tylko pogoda się uspokoi, dostanie go i zanokcica hebanowa. Wiesiu, martwi mnie też to, że rośnie ona u Ciebie w glinie. Ta paproć woli lekkie, przepuszczalne gleby.