Lilia biała, św. Józefa, św. Antoniego, Lilia Najświętszej Marii Panny
Lilium candidum
Wysokość: 100–200 cm.
Warunki uprawy: stanowisko najlepiej słoneczne; żyzna gleba próchnicza, zasadowa. W innej raczej nie zakwitnie i będzie marniała.
Cebulę sadzi się bardzo płytko jak na lilię - maksimum tak, aby nad cebulą było nie więcej niż 3–5 cm ziemi. Lilia przechodzi okres spoczynku w lecie (czasem jest on utajony) i gdzieś około sierpnia-września ponownie wypuszcza rozetę liści, które pozostają zimozielone. Z tego wynika inny czas jej sadzenia. Sadzimy ją w sierpniu (mniej więcej do połowy miesiąca), a nie jak inne lilie we wrześniu. Chodzi o czas potrzebny na wypuszczenie liści oraz ukorzenienie się cebuli przed zimą. „Zimowe” liście obumierają wiosną (można je wtedy nawet wyciąć).
Kwiaty: śnieżnobiałe z gardzielą w głębi żółtą i z żółtymi pylnikami
Kwitnie: VI
Zapach: mocno pachnąca
Mrozoodporność: wystarczająca, ale warto na zimę okryć stroiszem.
Uwagi: Lilia biała jest wrażliwa na choroby grzybowe (szara pleśń). Jej liście są zimo-zielone są więc dobrą przechowalnią dla grzybów. Pamiętajmy więc o wiosennych profilaktycznych opryskach przeciwgrzybiczych, bo możemy łatwo stracić nasze lilie. Jest również podatna na choroby wirusowe, ale jedyną metodą ich wyeliminowania jest uprawa lilii z nasion.
Wiosną warto jest ją zasilić nawozem wieloskładnikowym lub saletrą wapniową.
> Ilustrowany wykaz gatunków i odmian lilii – Ś
> Wykaz gatunków lilii botanicznych
> Rabaty białe i ecru
Siedliskiem naturalnym lilii białej są Bałkany oraz wschodnie obrzeża Morza Śródziemnego. Jest jednak uprawiana w wielu rejonach świata, w Polsce nawet dziczejąca. Jako roślina ogrodowa jest jedną z najdawniej uprawianych lilii. Już od czasów starożytnych była używana do produkcji perfum oraz leków. W Polsce uprawiana była na dworach i w zaściankach, a zwłaszcza w ogrodach przyklasztornych. Jako symbol niewinności chętnie używana była do zdobienia kościelnych ołtarzy. Wykorzystywano ją jako wzór lilii heraldycznych – lilii andegaweńskich lub burbońskich, a u nas lilijki harcerskiej.