Do Twoich fotek nie miałam zastrzeżeń, ale jak mówisz, że ma być jeszcze lepiej to tylko się cieszyć!

A najbardziej cieszy mnie nadzieja na oglądanie na żywo Twojego ogrodu!

Nelciu nawet nie wiesz jak ja się cieszę! Choć też trochę sie obawiam tej wizyty, co innego zwykli goście, a co innego prawdziwi ogrodnicy! Choć mam też nadzieję na to, że moje wątpliwości przy pomocy przyjaznych dusz da się rozwiązać. Każdy widzi nieco inaczej. Inaczej na fotkach, inaczej (choć tak nie bardzo) na żywo. Odległości nie da sie na fotach pokazać, a na żywo wiadomo...

Żanecia no ileż można focić telefonem?! No ale jak się nie ma na wszystko, no.. to i toster dobry żeby coś pokazać

Ewciu u mnie sroczki są przelotem, sójki je skutecznie przeganiają. Dlatego więcej przesiadują u sąsiada. Chyba już mogę powiedzieć, że moje - bo są u mnie codziennie - 2 sójki są jak latające krowy
Przylatuje jeszcze dzięcioł (i ten czerwony i zielone dwa też są) -ale na razie pokazały się w zeszłym tygodniu i gdzieś poleciały. Pewnie znów przylecą jak się bardziej ochłodzi. Lubią tę tłuszczową karmę. Te maluszki patrzą na sójki ukryte w kosodrzewinach, jak te sobie polecą to stadami obsiadają gałązki w pobliżu karmy. Sójki wyrzuciły z karmnika jabłka, chyba dlatego że pod spodem były orzeszki! Tak ogólnie to karmniki mam dwa, jeden mały (to ten do którego zagląda sójka w poprzednim poście, i większy własnie dla sójek. Jeden na brzózce, drugi na katalpie. I sójki kursują jak tramwaj

Miłeczko do ptasiego wrzucę jak jeszcze poćwiczę, choć dzisiejsze foty chyba lepsze

Sójki










Żeby złapać tego kowalika leżałam na skarpie blisko godzinę, gacie i tyłek mokre, ale co tam, doczekałam się ostrej foty. Czy one u Was też są takie płochliwe? Chciałam tylko wyostrzyć aparat i już po ptoku!






Elemelki








Sikoreczki







Wybaczcie, że trochę będę Was tu przynudzać, ale na razie sprawia mi to ogromną radość! A jak się radością nie dzielić? No jak?

Nelu, podziwiając Twoje fotki, doszłam do wniosku, że muszę koniecznie wreszcie przeczytać instrukcję obsługi aparatu i poćwiczyć oczywiście.
Też mam cichutką nadzieję zobaczyć Twoje zielone królestwo w realu

Werciu i ja mam nadzieję może na żywo się rozstrzygnie temat kosodrzewiny i nie tylko!
A propos instrukcji - dla mnie ten bezduszny język jest nie do przyjęcia. Póki co ćwiczę. Ale dostałam fajną książkę w komplecie i to się ekstra czyta! No i ogląda.

Nelu, zdjęcia ptaszków śliczne. Kowaliki u mnie są równie płochliwe. Ale i dzięcioły mam strachliwe bardzo, choć te przylatują tylko w mróz i wybierają skwarki ze smalcu

Właśnie się zastanawiałam jakim cudem świeżo otrzymanym aparatem robisz takie świetne fotki z tak bliska . Jak doczytałam o leżeniu na skarpie godzinę i odmoczeniu sobie tego i owego, to troche zrozumiałam .
Ja przeczytałam całą instrukcję, nic nie zrozumiałam, poszłam na kurs i ...dalej robię po swojemu . Na samym początku kursu instruktor zapytał każdego co fotografuje i w jaki sposób. Opowiedziałam mu, że fotografuję rośliny i że używam głównie trybu A, czyli zmieniam ustawienia przysłony, czasem ekspozycję i chciałam poznać inne tryby, możliwości i sposoby. Usłyszałam krótkie "po co?" Okazało się, że intuicyjnie wybrałam najlepszy tryb do takiej fotografii i nie potrzebuję znać wszystkich możliwości mojego aparatu, bo i tak ich nie będe wykorzystywać.

Ewciu moje dzięcioły jak i Twoje, przylatują kiedy jest faktycznie zimno. Do tej pory pokazały się dwa zielone i dwa wielkie (te z czerwoną czapeczką). Więc chyba jeszcze przylecą. Też płochliwe bardzo. Chyba tylko te sójki się przyzwyczaiły do mnie i nie uciekają tak bardzo. A są już 4, więc tak naprawdę nie wiem której z nich robię foto

Martusia wiesz, wychodzę z założenia że żeby dobrze jeździć wcale nie potrzebuję znać anatomii auta, żeby robić fajne foty wcale nie muszę znać wszystkich części i trybów w aparacie. Dla mnie robienie fotek to ma być przede wszystkim FUN. Do żadnych konkursów się nie zgłaszam, zawodowcem też nie jestem żeby roztrząsać czy ta oś jest właściwa, a krajobrazu to już wystarczająco czy jeszcze nie. Onanistą (przepraszam, ale takich znam) sprzętowym też nie jestem. Na moje potrzeby wystarcza. I masz rację z tym, że każdy powinien dopasować tryb do siebie.

No to jeszcze ptaszory





odpocząć też trzeba, a nie tylko robić i robić

Nelu! Z fotografia ptaków to jest tak: najważniejszy krótki czas naświetlania! Czyli 1/800 do np 1/2500 s. Tak można przyjąć w skrócie. Druga rzecz - ostrość trzeba złapać najlepiej na oczko ptaka! No i kolejna rzecz - trzymać stabilnie aparat. To tyle. Fajnie byłoby, żeby było jasno. Nawet ja, jak jest pochmurno odpuszczam często.
Polecam tryb TV (wtedy można nastawić sobie czas naświetlania pokrętełkiem).
Ale za próby masz szóstkę!
Pierwszy kowalik i ostatnia sikorka - bardzo dobre!

Dzięki Miłko za rady. Mój sprzęt aż tak zaawansowany nie jest. To taka trochę lepsza idiotenkamera tyle że z 60 krotnym zoomem.
Ooo widzisz, ostrość łapać na oko! A ja tu się cieszyłam, że w ogóle ją złapałam! Fakt, że dni też były ponure i to widać. Teraz jak już o tym wiem, to widzę.
O stabilnym trzymaniu aparatu to mogę zapomnieć. Myślałam o statywie...
Wiesz, jak wcześniej pisałam Marcie, ja nie jestem zawodowcem, nie muszę robić zdjęć jak do Nationala, ale chciałabym żeby już było widać że sikorka to sikorka, a sójka to sójka. Póki co samo ćwiczenie daje mi sporą radochę.

Neluś jak dla mnie to możesz przynudzać ile wlezie Uwielbiam oglądać Wasze ptaszory

Gratuluję Nelu , ptaszory udane , życzę więc dalszej fajnej zabawy

Lubię sójki.. jak myśliwce jakieś latają między domkami na działkach..

Będzie co focić zimą skoro tych fruwających dużo Cię odwiedza.

Aaa! I książkę taka też mam! Czytaj, czytaj! Jest super i na pewno wiele się z niej można nauczyć!

Ja jestem całkowity laik fotograficzny, więc nie bardzo wiem o czym mówicie. Mi Twoje zdjęcia podobają się wszystkie Nelciu

Ja mam własnie problem z łapaniem ostrości.
Chyba nigdy nie nauczę się robić zdjęć. Chociaż Miłka robi wszystko, żeby mnie nauczyć

Wszystkiego co najlepsze na ten Nowy Rok Nelu. Duuużo pomysłówi i siły na ich realizacje

Nelusia już się Nowy Roczek zaczął a Ty gdzie sie podziewasz???

Nela się cieszy z nowego domownika i chyba się nie obrazi, gdy zdradzę to, co pokazuje na FB





Mam nadzieję, że Lukrecja nam opowie coś więcej

Wszystkim odwiedzającym mój wątek chciałabym życzyć, aby Wasze dusze pozostały dalej tak pięknie zielone!

Dobrze, że Ewcia trochę zdradziła - bo dzieje się dużo i bardzo szybko, nieziemsko absorbująco.
18 listopada pożegnałam mojego starego starego sierściowego Przyjaciela Hektora. Żal ogromny, bo to przecież członek rodziny. Pozbierać się bardzo nie mogłam. W domu nagle tak pusto, niby tylko sprzątnięta miska i legowisko, a echo takie, jakby ktoś meble wszystkie wyniósł. Żal żalem, żałoba żałobą, ale tym żalem innej miski się nie napełni. A że w internetach pełno bidy pokazują, i jak na złość w proponowanych opcjach same psy a to z fundacji, a to schroniska... No i natknęłam się na takie foty...

Nie patrząc na godzinę, że już dość późny wieczór, dzwonię, dowiaduję się że schronisko ponownie wystawia psa, bo poprzedni ludzie nie chcą już tego pieska, bo on jest kompletnie niekontaktowy, i chyba niemy bo w ogóle nie szczeka, no i jeszcze trzeba tam do nich za Skawinę pojechać i odebrać. Tak mnie tknęło, że na drugi dzień tam pojechałam... i zaczęła się moja "przygoda" z psem, jak by to najoględniej ująć? Trauma? Wycofanie?
I choć to forum ogrodnicze to jednak wrzucam tutaj te informacje, bo Hugo to też ogrodnik pasjonat

W schronisku:






Cześć! Poznajcie mnie, jestem Hugo i jestem psem "z odzysku" Mam chyba rok, ale to był bardzo trudny rok. Najpierw złapali mnie gdzieś na ulicy, zamknęli w schronisku. Nie było tam wcale fajnie. Potem zabrał mnie pan, miał być bardzo fajny i miły dla mnie. Miałem mieć ogród do biegania i kochającą rodzinę. Jak tylko przyjechaliśmy na miejsce zamknęli mnie w kojcu, takim 1,5 na 2 m za garażem. Nie widziałem tam prawie nic, a ogród zobaczyłem jak im uciekłem! Ale tam też mi się nie podobało, wszystko kapało złotem, choć sam nie wiem co w tym fajnego. Byłem tam tak bardzo nieszczęśliwy, że przestałem szczekać. Siedziałem ciągle w kącie ze zwieszoną głową. Bo co miałem robić? Prawie straciłem nadzieję, że mógłbym jeszcze być szczęśliwy, choć przecież jestem jeszcze mały i powinienem się bawić!
Ludzie, u których mieszkałem postanowili mnie oddać, uznali że nie nadaję się na psa... i już mnie nie chcą.
Przyjechała po mnie jakaś nowa Pańcia. Byłem tak oszalały z rozpaczy, że nawet w mojej psiej głowie nie pomyślałem, że to ona może być dla mnie dobra i będzie mnie naprawdę kochać. Biegałem, szczekałem i piszczałem cały czas. Odbijałem się ścian, a w ogrodzie nie mogłem się zatrzymać. Pańcia załamała ręce, ale nie poddała się. Na pomoc przyjechała psia behawiorystka i trochę mi nagadała. Byłem też na smyczy przywiązany do Pańci nawet kiedy zmywała naczynia i gotowała obiad. Musiałem się uspokoić, ale było mi bardzo trudno.
Minęło kilka dni. Teraz już wiem, że Pańcia jest moja. Dużo chodzimy na spacery, śpię już "kołami do góry", ale kiedy Pańcia już mocno śpi, włażę do niej do łóżka Mam prawie żywego liska, z którym się bawię, ale Pańcia bardzo dba o to żebym samodzielnie myślał. Musze kombinować jak powyciągać smaczki z kulki! Jak wylizać pasztet z konga! Ile ja się z tym natrudzę!
Wiecie, choć jestem psem, mam w sobie też trochę z kota. Lubię się wygrzewać, patrzeć przez okno i obserwować świat. Dbam też o czystość - myję się prawie jak kot, a kupy zakopuję w liściach! Umiem też bardzo wysoko skakać, kot przede mną nie ucieknie nawet na stół! Gdyby tu z nami mieszkał musiałby siedzieć na żyrandolu. Trzymajcie za mnie kciuki, bo muszę dużo ćwiczyć i z pańcią i w szkole

Hugo - ogrodnik



tak wygląda uśmiech pełną paszczą









ledwo wyrabiam na zakrętach





Ostrej foty nie sposób zrobić, bo to żywe srebro jest tak szybkie i ruchliwe, że ptakom łatwiej strzelić fotę

Hugo jest super sympatyczny, a Twoja historia o nim wzruszająca. Dlatego ja nie mam zwierząt, bo nie miała bym dla nich i miejsca i czasu, na które zasługują.
Wydobrzał u Ciebie, jest śliczny!