Nie pamiętam już jakie to były.... Ale kwitną do teraz.
Mam bardzo mało czasu na ogród. Praktycznie wcale. Warzywnik zarósł chwastem. Nie zdążyłam zrobić żadnych przetworów w tym roku. Sporo się u nas działo.
U naszego 2 letniego Jasia zdiagnozowano autyzm. Teraz są inne priorytety.
Ale zaglądam do Was od czasu do czasu i podziwiam Wasze piękne ogrody.

Nie znam Waszego Jasia i nie wiem, na ile rzetelna ta diagnoza, ale moja koleżanka też się najeździła po klinikach z córką z podejrzeniem autyzmu a okazało się, że wszystko jest ok. Dziewczynka już teraz chodzi do szkoły, zdrowa i bardzo zdolna. Poczekajcie jeszcze, może będzie dobrze dzieci bardzo róznie się rozwijają.

Ja też tak uważam
Trzymaj się. On jest jeszcze taki mały.
Zresztą chłopcy zawsze inaczej się rozwijają
Mój też miał problemy z nawiązywaniem kontaktów. Podejrzewali Aspergera
NIe jest lwem salonowym, ale też nie jest osamotniony
Teraz idzie na studia i bedzie mieszkał z 4 czwórką ludzi których nie zna, oczywiście każdy w swoim pokoju
I liczę, że da sobie radę.

Masz ciekawe nasturcje. Podobają mi się
Z Jasiem to może być tylko i wyłącznie fałszywy alarm. Czy ta diagnoza była stawiana przez SYNAPSIS? Czego pedagodzy i psychologowie nie znaleźli w moim starszym synu Chłopak się zaparł i nie mówił do 4 roku życia. Nie chciał się bawić z innymi dziećmi tylko obserwował ich i różne inne takie Oj była jazda bez trzymanki. Po kilku latach okazało się, że to jest zupełnie normalny chłopak. Jest po prostu inny i tyle. Nawet jeśli Twój Jaś ma autyzm to da się z tym żyć. Wiele lat temu nikt nie diagnozował tej choroby, bo jej nie znano i wśród nas, dorosłych jest wiele osób z tą chorobą żyjących w kompletnej nieświadomości.

Dziękuję Wam wszystkim za słowa otuchy! Jestem wzruszona, bo przecież tak rzadko tutaj bywam, a tutaj tyle ciepłych słów.
Diagnoza jest postawiona przez neurologa i psychologa. W środę mamy wizytę u psychiatry.
Janek ma wiele typowych objawów autyzmu.
Ale przy tym jest niesamowity! Wyjątkowy
W pełni się zgadzam z wypowiedzią, że jest dużo niezdiagnozowanych osób i cała masa osób żyjących w nieświadomości i cały czas się zastanawiam, czy przypadkiem nie jestem jedną z nich Bo zawsze rodzina mówiła o tym, że dziwna itd. z całą gamą różnych dziwactw. Ale kto ich nie ma nie? Nie pokuszę się o wymienianie, bez obaw. Choć byście pewnie boki mogli zrywać.
Polecam serial na NETFLIX - Atypowy - o chłopaku z autyzmem, który usiłuje się nauczyć jak poderwać dziewczynę. Bardzo fajny. Pouczający, a przy tym niesamowicie zabawny.
Mogę Wam też przytoczyć anegdotę z naszego życia. Byłam z Jankiem na placu zabaw i w pewnym momencie pojawił się jakiś tatuś z mamusią, z synkiem. Janek podszedł do tego tatusia, przyjrzał mu się, chwycił go za rękę i przyprowadził do mnie. Chwycił moją rękę i jego i mieliśmy się za rączki złapać. Całe szczęście, że facet miał poczucie humoru i powiedział do żony: to nie tak jak myślisz kochanie, ja nie znam tej pani.
Janek nie mówi zupełnie nic, ale nauczył się poprzez sterowanie nami wyrażać to co chce, że wszystkich to zdumiewa.
Zabawnie było też jak swojego dziadka, z którym jakoś zupełnie nie może się "dogadać" chwycił za rękę, doprowadził do drzwi balkonowych, otworzył, wystawił dziadka na taras, zamknął drzwi, po czym podszedł do mnie, żebym mu pomogła zaciągnąć rolety jeszcze, bo tego nie ogarnął
Także mamy wesoło.
Postaram się porobić zdjęcia ogrodu. Bo pięknie mi kwitną aksamitki. Pozdrawiam wszystkich!

Znam tą drogę po specjalistach.W pewnym momencie sama ją przerwałam, bo czułam że niepotrzebnie stresuję młodego. Z tego co piszesz Jaś nie unika kontaktu fizycznego (złapał dziadka za rękę) a to raczej wyklucza autyzm. Zgłoś się do SYNAPSIS. Trochę poczekacie ale oni są specjalístami od tej choroby. Wady ielu ich pracowników ma dzieci autystyczne

Ness ma rację. Spróbuj jeszcze gdzie indziej

Autyzm to nie choroba. To zaburzenie neurologiczne. To istotna różnica. Janka chodzenie po specjalistach nie stresuje już, bo nauczeni doświadczeniem zaczynamy świadomie dokonywać wyborów i teraz trafiamy na świetnych ludzi. Panią psychiatrę i panią psycholog Janek pokochał swoją przedziwną miłością chwytanie za rękę jest akurat dosyć popularne wśród autyków. Z racji tego że przecież mają swoje sprecyzowane potrzeby musza je jakoś zakomunikować światu. kontakt wzrokowy tez często się zdarza tyle że to bardziej wpatrywanie się w rzęsy, żrenice, zamykające się powieki niż oczy. Nie ma dwóch takich samych autyków. To bardzo skomplikowane. Istnieje wiele mitów na ten temat. A problem jes lt bardzo złożony. Polecam książkę Neuroplemiona, Silbermana.

Ness, to nieprawda że dzieci autystyczne nie pozwalają się dotykać. Pozwalają a nawet często same tego pragną. Siadają na kolanach, dają się pogłaskać , kontakt wzrokowy też jest z nimi. Zadziwiające jest to , jak fantastycznie potrafią się dogadać, nie mówiąc.
Moniko, życzę dużo miłości i cierpliwości.

Faktycznie źle się wyraziłam. To nie jest choroba, to zespół zaburzeń. Może w Waszym przypadku rzeczywiście jest to autyzm, nie jestem specjalistą w tej dziedzinie choć kiedyś bardzo interesowała mnie ten tematyka. Możliwe że coś poplątałam, to było dość dawno. Ciekawostką jest dla mnie, że mój syn miał wiele z objawów jednocześnie nie mając autyzmu. Przecież przez kilka lat był pod opieką poradni psychologicznej i nikomu do głowy nie przyszło że chłopak może być autystyczny. Na dodatek teraz świetnie sobie radzi w angielskiej szkole, ma kolegów których nie miał w Polsce itd Ogólnie mówiąc rozwija się dobrze i będą z niego ludzie Może to jest trochę tak, kiedyś ze znajomymi mieliśmy okazję przestudiować Leksykon Psychiatrii i według tego co tam przeczytalismy powinniśmy się leczyć na większość chorób psychicznych a przecież chyba jesteśmy zdrowi
Tak czy siak wszystkiego dobrego życzę i oby diagnoza była korzystna dla Was

Ness to prawda co piszesz lista objawów autystycznych jest baaaaaardzo długa i każdy z nad jakieś ma. A szczególnie osoby o umysłach ścisłych lubiące statystyki, obliczenia, pomiary. To dowiedzione naukowo sama widzę w sobie wiele takich rzeczy.
Inag jest tak jak piszesz nasz Janek bardzo lubi bliski kontakt i to często z nieznajomymi. Ale nie ze wszystkimi. Uwielbia wpatrywać się w oczy. Ma to od urodzenia. ale patrzy inaczej niż inni. Ja z kolei należę do osób które unikają kontaktu wzrokowego i bardzo nie lubię tez jak ktoś staje za blisko mnie, a już w ogóle nie lubię jak mnie całują na powitanie każdy ma „coś”, jakieś swoje „zaburzenia”. Jedni mniej inni więcej.

Moniko, nasz syn od początku był "inny", zaliczyliśmy też kilku "specjalistów". Dziś też jest inny, nie , nie inny , ale wyjątkowy.
Inność, to nie znaczy choroba. Będziesz jeszcze dumna ze swojego Jasia, tak jak my z naszego syna.
Życzę dużo cierpliwości i mądrych ludzi na Waszej drodze.

Cały czas jestem z niego dumna I jestem bardzo dumna, ze dane mi być jego mamą. Podobnie jak jego starszej siostry

Moniko! Trzymam kciuki za Ciebie i Twoje dzieciaki! Najważniejsza jest miłość i unikanie stresów. To działa i przy zdrowych dzieciakach i tych z kłopotami. Jak sama zauważyłaś, każdy ma swoje zachowania, nie lubisz jak ktoś się zbliża, i takie tam. To pomaga zrozumieć. teraz po diagnozie głos zabrały emocje, ale będzie dobrze! I nie rezygnuj z grzebania w ziemi, to daje satysfakcję i relaksuje. A zrelaksowana mama to skarb!

Monia, ostatnio rzadko się wypowiadam na forum (brak czasu) ale bardzo ujęło mnie to co piszesz.
Powiem tylko - podziwiam , trzymam kciuki, ściskam
Najważniejsze, że Janek ma szczęście być Waszym dzieckiem i ma taką mądrą, oddaną i kochającą mamę. A wszystko inne się ułoży.

A ogród traktuj jako odskocznię, relaks - bo to na pewno Ci się przyda. A forum i my - jakby co - to jesteśmy i zaczekamy

Zatęskniłam za Wami A w zasadzie przyszłam też popatrzeć jakie szkółki polecacie, bo chyba jednak pomimo pustego prawie portfela muszę jednak chociaż jeden se sprawić Zbyt dziwne jest nie robić zakupów ogrodniczych powrzucam jutro zdjęcia z ogródka. Trochę się dzieje, ale słabo w tym roku. Bardzo sucho u mnie i raczej zimnawo. Rośliny ruszyły z impetem, ale teraz się zatrzymały. Pozdrawiam!

Moniczko ,super ,że się odezwałaś .Wiosna ma swoje prawa i w końcu i do Ciebie się dobrała .A my tu chętnie zobaczymy ,co tam w Twoim ogrodzie się dzieje Pozdrawiam

Miło mi, że o mnie jeszcze pamiętacie Ja nie zapomniałam i właśnie wybieram się na "wycieczkę" po Waszych ogrodach. U nas bardzo dużo się działo od postawienia diagnozy u Jasia.
Poznaliśmy całą masę bardzo niezwykłych i niesamowitych osób. Nasz świat się zupełnie zmienił Jeżeli jesteście zainteresowani jak, zapraszam na blog:
www.atypowyjanek.pl/o-blogu/

A wiosna u nas się rozkręca. Dziś cały dzień spędziliśmy na zewnątrz. Jaś nawet obiad zażyczył sobie zjeść poza domem Później nie chciał wracać. A było już prawie całkiem ciemno Zamieszkamy w lesie chyba niedługo. Dosłownie.

Pozdrawiamy Was ciepło.
Odkryłam kolejną pasję - zaczęłam rysować ptaki
Lecę podreptać po Waszych ogródkach

To warzywnik?
Masz plan nasadzeń?