Śnieżyca letnia
Leucojum aestivum
Wysokość: 35-60 cm
Kwitnie: IV-V
Kwiat: kształtu dzwonka, białe z żółtymi plamkami na końcach płatków po 3–5 na jednej łodyżce.
Liście: odziomkowe, podłużne. Prawie tak samo długie jak łodyżka z kwiatostanem.
Pokrój: kępiasty, zadarniający.
Uprawa: stanowisko w lekkim półcieniu lub w słońcu. Gleba obojętna do zasadowej, przepuszczalna, próchnicza i lekko wilgotna.
Mrozoodporność: podawana jest strefa 4–8 USAD, ale lepiej jest ją nieco okryć na zimę.
Jest to roślina z rodziny amarylkowatych (podobnie jak śnieżyca wiosenna i śnieżyczka przebiśnieg). Naturalne siedliska ma w Europie południowej i środkowej, Azji Mniejszej. Jednak w Polsce w stanie dzikim nie występuje.
Może rosnąć kilka, a nawet kilkanaście lat w jednym miejscu. Wymaga ziemi lekkiej, zasadowej, zasobnej w próchnicę i wilgotnej, nawet w okresie letniego spoczynku – inaczej cebulki mogą przeschnąć. Śnieżyce przesadzamy w drugiej połowie lata (sierpień–wrzesień), gdy listki zanikną, sadząc na głębokość 10 cm. Nawozimy jak inne rośliny cebulowe – może być tzw. nawóz do pomidorów (sporo fosforu (P) i potasu (K), a mało azotu (N). Przy nawożeniu naturalnym podsypujemy kompost jesienią.
Jest rośliną lekko trujacą.
Uwaga: przy uprawie śnieżyc należy pamiętać, że latem ziemia nie powinna być zbyt długo „popiołem”, bo cebulki mogą pozasychać.
> Alfabetyczna baza roślin cebulowych i bulwiastych
Fot. Vera
Fot. Vera