Czuję, że Cię wzięło na dalie.
Tak jak mnie.
Tak się zapierałam, tak walczyłam, że ja już żadnej dalii nie chcę, a potem Miłka i cała reszta wszystko zepsuli i mam dalie
Tylko, że tym razem jestem nimi zachwycona.
Najodporniejsze rośliny sezonu

Piękne grzybki ! u mnie takich rarytasków nie ma lato było ładne w Twoim ogrodzie ,chyba jesteś zadowolony z kwitnień .Tylko ta susza francowata psuła radość Dalie pięknie wyglądają ,są nie do zdarcia .Mnie się podobają białe kulki ,zakupię na wiosnę .Ogólnie to wszystkie pomponiki mi się podobają ,nawet miejsca tak dużo nie zajmują .

W XIII wieku, gdy Ziemia Kłodzka należała do Czech, król czeski Ottokar II nadał Bystrzycy Kłodzkiej herb. Miał to być lew. Ottokar II rozkazał, aby namiestnik Ziemi Kłodzkiej przysłał do Pragi swoich przedstawicieli z wozem, po kamienną tarczę herbową. Ten do Pragi wysłał czterech swoich dworzan oraz zbrojny oddział. Orszak po przyjeździe został zaproszony przez króla na ucztę. Ottokar II słynął z tego, że lubił wystawne uczty, a także trzymały się go żarty. Gdy dworzanie przybyli na ucztę, zostali posadzeni na honorowych miejscach. Wszyscy z nimi popijali, a kiedy zaczęli się wzbraniać od picia, król powiedział, że co z nich za „lwy” skoro boją się lipcowego miodu i praskiego piwa. Pili zatem dalej, aby udowodnić, że się niczego nie boją. Następnego dnia po biesiadzie zawezwani zostali przed oblicze króla po odbiór herbowej tarczy. Odebrali tarczę, na której widniał piękny lew. Załadowali ją na wóz wymoszczony sianem i udali się w drogę powrotną do Bystrzycy Kłodzkiej.

Zmęczeni biesiadą dworzanie, pozsiadali z koni i położyli się na wozie. Tarczę herbową ułożyli w tylnej części wozu. Gdy wóz otoczony strażą zbrojną jechał głównym gościńcem wszystko było w porządku, ale gdy zaczął podjeżdżać pod Przełęcz Polskie Wrota, tarcza na wyboistym i stromym trakcie zaczęła podskakiwać i osuwać się. Dworzanie smacznie spali na wozie, a tarcza powoli się zsuwała. W efekcie spadła na ziemię uderzając o kamień. W wyniku upadku odpadł ogon lwa. Huk obudził śpiących dworzan i drzemiących na koniach rycerzy. Nagle wszyscy się zatrzymali i podnieśli larum. Bali się bystrzyckiego księcia, który był srogim i okrutnym panem. Po naradzie doszli do wniosku, że z taką tarczą nie mogą wracać do Bystrzycy Kłodzkiej. Załadowali tarczę na wóz i szybko udali się z powrotem do Pragi. W Pradze udali się na Hradczany i na klęczkach udali się do króla, aby błagać go o nowa tarczę herbową. Król wcześniej powiadomiony o ich powrocie, wyszedł na wieżę zamkową, aby zobaczyć, jaka jest przyczyna ich powrotu. Gdy zobaczył ich idących na kolanach przez most, postanowił spłatać im jakiegoś figla.
Przyjął ich w sali audiencyjnej, a oni ze łzami w oczach powiadomili króla, że przy stromym podjeździe tarcza herbowa zsunęła się im i spadając na ziemię rozbiła się. Ottokar II początkowo ukazał im swoje srogie oblicze i powiedział, że godni są kary śmierci. Ci zaczęli błagać o litość. Król udał, że dał się ubłagać i oznajmił, że potrwa trochę wykonanie nowej tarczy herbowej przez jego rzemieślników. W międzyczasie mieli mu towarzyszyć w ucztach. Po tygodniu pobytu byli bardzo zmęczeni ciągłymi ucztami i nieprzespanymi nocami. Wówczas król oznajmił im, by wstawili się po odbiór nowej tarczy, a po południu uczestniczyli w pożegnalnej biesiadzie. Chcieli się wymówić z biesiady, że muszą wypocząć przed trudami podróży, ale król był nie ugięty i nie wyraził zgody.

Ludzie z ochrony króla dowiedzieli się od przybyłych, jaka była prawdziwa przyczyna rozbicia tarczy, donosząc o tym królowi. Jako nauczkę król postanowił ich upić na pożegnanie. Na uczcie, gdy wszyscy przypijali do świty, ci pili wszystkie toasty, ale byli trzeźwi. Trunki wylewali pod stół, a nie do gardła. Gdy stanęli następnego ranka przed obliczem króla po odbiór tarczy wydawało im się, że dwoi im się w oczach, albo z tarczą jest coś nie tak. Na herbowej tarczy znajdował się lew, który miał nie jeden, a dwa ogony. Zwrócili uwagę królowi, że przecież lew ma tylko jeden ogon, a jego rzemieślnicy zrobili dwa. Ten im odpowiedział, że jeżeli znowu rozbiją tarczę i odbiją ogon lwu, to drugi mu zostanie. Dworzanie nie dyskutowali więcej, tylko zabrali tarczę i umieścili na wozie tuż za woźnicą, cały czas jej pilnie strzegąc w drodze do Bystrzycy Kłodzkiej.

Po przyjeździe, książę obejrzał tarczę. Rozgniewał się, ale cóż mógł zrobić skoro taka była wola króla. Dworzanie nie przyznali się jednak, że to z ich winy lew w herbie ma dwa ogony. Dopiero po jakimś czasie prawda wyszła na jaw. Książę jednak się tylko uśmiechnął i nie wyciągnął żadnych konsekwencji w stosunku do swoich podwładnych...

Bystrzyca co prawda leży daleko. ale Polskie Wrota to juz Moje Górki.

Bo pić to trzeba umić...!

Semper napisał:
Jureczku, ja już od jakiś 5 lat te gałęzie zbieram a okazuje się, że przydatne są tylko w 2-3 noce w lutym. Ale może gdybyśmy lepiej w piecach palili zimą, przymrozków wiosennych by nie było?
U Ciebie, to może troszkę śniegu spadło?

takasobie napisał: Tak Miłeczko Najlepiej to w ogóle nie pić.Ja tam nie pije i żyję.No chyba ,ze ktoś postawi.
Polciu Teraz to takie czasy, że nie wiadomo jak duzo chrustu byśmy nazbierali, to zimy już nie te co dawniej.
Tego śniegu , o który pytasz nie ma wiele.Parę dni temu spadło troszkę.Przypudrowało okolicę.Dwa dni temu stopniał.Wczoraj i znowu przypudrowało.
Mam taki widok z okna na Błędne Skały.

Rojnikowisko pod śniegiem

Coś z ogrodu.
Od kilku lat bożonarodzeniowe choinki lądują w ogrodzie.Ta wygląda najstarsza.


Takie straszydło

Coś tam jeszcze

Semperku najlepszego na ten Nowy Roczek Wam życzę

Ja bym i z takiego cukru pudru była zadowolona, więc kolego nie narzekaj, chociaż jakieś pojedyncze kruszynki od rana z nieba lecą, więc może...może i u mnie pobieli te szaro bure depresyjne widoczki.
Wszystkiego dobrego na cały nowy rok dla Ciebie i Twojej Połowicy, serdeczności

Ja nie piłam a widzę nie rojnikowisko a kaczkę czy gęś

Jureczku, podrzuć do mnie choć troszkę tego śniegu. Takie tyci tyci
U mnie wiosna. Ptaki śpiewają, na dworku ciepło i nawet w nocy dziś pada. Cud miód i orzeszki. Ehhh tylko śniegu brak. Mam nadzieję, że jak pojadę w góry to się role nie odwrócą.
Ps. Jak Twoje floksy? Bo u mnie w tym roku sporo w szklarni nieogrzewanej jest i powiem Ci, że co nieco wychodzi. Cóż zimy brak to tak się dzieje.

Powspominam (Twój widok z okna)...
Dawno temu, zanim męża mojego poznałam, mając wiosen 17 byłam na harcerskim obozie wędrownym z organizowanym przez turystyczny klub harcerski TRAKT.
Zaczynał się w Karłowie i tam stacjonowaliśmy w schronisku młodzieżowym 2 noce. Nie pamiętam szczegółów, ale pamiętam, że stołowaliśmy się w pobliskiej restauracji (przejedliśmy połowę budżetu) i w pierwszy dzień byliśmy na Strzelińcu, a w kolejny wędrowaliśmy już z plecakami przez Błędne Skały w stronę Kudowy Czermnej. Wiele spraw z tego obozu (poprzez całą Kotlinę) nie pamiętam, ale do tej pory widzę przed oczami wejście do lasu i wędrówkę nim w stronę Skał. Było tam tak cudownie, obłędnie, że spodziewałam się, że za chwile zza omszonego kamienia zza paproci wyskoczy najprawdziwszy krasnoludek. Gorzej było potem w Błędnych Skałach, kiedy w szczelinach nie mieściły się nasze stelaże i musieliśmy je przeciskać...

Masz jeszcze ten śnieg ? czy już się rozpuścił ? ja nie miałam ,czasem trochę mżawki spadnie i to tyle jeśli chodzi o jakikolwiek opad smutne to bardzo ,bo wygląda na to ,że czeka nas kolejne suche lato Jeśli chodzi o choinki ,to i u mnie dwie rosną ,będą jak znalazł na kolejne święta

Taka legenda z okolicy

"W Jeleniowie za pałacem stał kiedyś stary młyn. Gospodarze z całej okolicy wozili do niego zboże, żeby zmielić je na mąkę. Ludzie opowiadali o młynarzu, że siedzi na mące, które po trochu każdemu odsypuje, czyli kradnie i sprzedaje, a potem po kryjomu po nocach przelicza pieniądze. Ale nikt nie mógł mu tego udowodnić. Jednej nocy, gdy przeliczał w komórce zgromadzone pieniądze, ktoś zapukał do okna. Wystraszony młynarz szybko ukrył pieniądze, otworzył okno i zobaczył stojąca pod nim staruszkę.
- Jestem stara i zabłądziłam, długo idę, a najgorsze jest to, że już noc, a ja nie mam gdzie przenocować. Proszę ciebie młynarzu, abym mogła u Was zanocować – rzekła staruszka.

Bardzo zdenerwowany młynarz wykrzyknął, że nie ma dla niej czasu, ani miejsca do spania.
- Jeśli nie macie to trudno- odrzekła staruszka. Ale czy nie mogłabym dostać od Was kawałka chleba ?-spytała nieśmiało.
Dla takiej bezczelnej żebraczki nic nie mam – wykrzyczał rozwścieczony młynarz. A idźże precz, skądżeś przyszła.
- Dobrze, ja sobie pójdę, ale Wy mnie jeszcze popamiętacie – odrzekła mocnym głosem staruszka patrząc śmiało młynarzowi w oczy.

Minął miesiąc od tego zdarzenia. Młynarz musiał wyprawić woźnicę z wozem wyładowanym workami maki do gospodarzy Polic, Hronova i Wielkiego Porzyci. Gdy ten wjechał pod górę w lesie za Czermną worki stały się tak ciężkie, że koń zaczął się pocić i nie mógł uciągnąć wozu. Woźnica musiał zsiąść z kozła i pchać wóz, by pomóc. I jakoś się im udało wyjechać na górę, a potem z górki było lżej i koń uciągnął wóz. Gdy woźnica dawał pierwszemu gospodarzowi worek zdziwił się, że taki ciężki. Gospodarz rozwiązał wór i okazało się, że nie ma w nim mąki, a jest złoto. Nie chciał przyjąć, bo to nie jego. Woźnica odrzekł:
- Worek jest wasz i wszystko co się w nim znajduje należy do Was.

I tak po kolei wszystkim gospodarzom oddawał worki pełne złota zamiast maki. Gdy zmęczony wrócił późno do młyna (z oczami na wierzchu od dźwigania złota) , opowiedział młynarzowi, co mu się przytrafiło.

- Ty ośle, ty głupi chłopaku, po cos im te worki wpychał, jak nie chcieli przyjąć. Mogłeś zawrócić, a wszystko złoto byłoby nasze. Następnym razem, jeśli wóz stanie się ciężki pod tą górką i koń zacznie się pocić, szybko zawrócisz i najkrótszą drogą przyjedziesz do Jeleniowa.

Za tydzień woźnica znów ruszył z mąką do Polic i Hronova przez Czermną i w tym samym miejscu wóz stał się ciężki, bo w workach zamiast mąki było złoto. Zawrócił jak mu nakazał młynarz i przez Czermną i Zakrze dojechał do Jeleniowa. Gdy stanął pod młynem, wybiegł ku niemu młynarz. Zacierał ręce z radości i krzyczał: ,,Koń się spocił, będziemy mieli złoto’’, a jego oczy aż gorzały od wielkiej chciwości. Nie czekał, aż woźnica zejdzie z kozła i mu pomoże. Sam zaczął zrzucać i rozwiązywać worki, ale zamiast złota zaczęły wysypywać się ciężkie kamienie.

Było to dla niego wielkim wstrząsem, a jego pożar chciwości, jakby oblał strumień zimnej wody. Nagle osłabł, nie rzekł ani słowa, poszedł pokornie do domu, legł w pościeli, a następnego dnia rankiem znaleziono go martwego.

Właśnie ,właśnie człowiek na wszystko taki zachłanny,złoto to mnie nie rajcuje ,nawet biżuterii za dużo nie mam ....,ale takie floksiki albo rodki to już tak i jeszcze liliowce ,a jakie plany na wiosnę u Ciebie ?- ja o dziwo malutkie zakupy jak na razie

Ja też taka zachłanna jak Żanetka, na rodki tych ostatnio mi ciągle mało tylko trochę tego złota by mi się przydało

Jureczku ja mam tylko nadzieję że ta nasza zachłanność na roślinki pod to nie podchodzi bo będziemy zgubione

A u mnie w workach z mąką z młyna zawsze mąka! Pewnie młynarz uczciwy i dlatego nie ma złota!

Miłka, porządna mąka teraz na wagę złota, do wybrańców należysz

Ja poproszę o kolejną legendę, puki "zima trwa" i czas dopisuje
Zdjęcia ogrodowe również bardzo mile widziane