Tomku i ja się zachwycam zimowymi widoczkami , z rana robiłam zdjęcia ....u mnie trochę cieplej ,ale zima trwa -chociaż do końca lutego by tak mogło zostać

Ja przyznam sie bez bicia, że nasz maltańczyk śpi w pościeli każdej nocy . Co więcej, wieczorem, kiedy jest już zmęczony, upomina się u męża, żeby poszedł już z nim spać .

Cudne zimowe zdjęcia, aż się wierzyć nie chce , że pod koniec tygodnia ma być sporo na plusie.
Moja sucz też się ładowała do łóżka i to pod kołdrę, ale spała tylko w nogach, czasami się zastanawiałam czym ona tam oddycha , ale foksterier gładkowłosy ma spanie w nogach właściciela wpisane w opisie rasy . Teraz już nie ma kto mi grzać nóżek i śpię w skarpetach

Doroto, to prawda, zwłaszcza że w zeszłym roku zimy praktycznie nie było. Jeszcze w grudniu wydawało mi się, że to się może powtórzyć, a tu proszę, niespodzianka.

Aniu, ja też jestem bardzo tolerancyjny, kocham zwierzęta, jestem w stanie na wiele im pozwolić. Ale z uwagi a moją niepełnosprawność w nocy jednak wolę mieć swobodę, tym bardziej, że Wika jest dużym psem i jakby mnie przyblokowała, to bym nie był w stanie zmienić pozycji.

Miłko, błękit nieba jest świetnym tłem zawsze, a zimą chyba szczególnie. Ja się od razu lepiej czuję, jak jest taki pogodny dzień, chyba także, a może przede wszystkim z uwagi na doznania estetyczne właśnie.

Żaneto, też bym tak chciał. Obawiam się jednak, że nam już niedługo pogoda spłata figla. Ech, szkoda, ale póki co, cieszmy oko.

Edyto, to niezły terrorysta z niego. Obecnie nie mamy takiego cwaniaka w zwierzyńcu, ale kiedyś mieliśmy taką kotkę i kota (już nie żyją), też czekały na półpiętrze na moją mamę, sugerując, że chcą już spać. Maltańczyk to jednak mały pies, więc chyba aż tak nie ciąży na nogach. Da się przeżyć. Nie wyobrażam sobie Wiki w takiej sytuacji.

Ewo, przypuszczam, że moja żona też by Wice pozwoliła. Większość kobiet cierpi na chroniczne niedogrzanie stóp (podobnie sypia w skarpetach). Ale ja byłem konsekwentny. W dzień ustąpiłem, w nocy nie ma mowy. Może, gdybyśmy mieli mniejszego psa, kto wie, czy bym za którymś razem nie uległ, ale to już jest prawie 30kg żywej wagi.

dultom napisał: Na jakich nogach ?
On śpi na poduszce, pomiędzy nami .
Mąż strasznie go rozpuszcza. Zawsze mówię, że więcej czułości okazuje psu niż dzieciom . Wieczorem zdarza się, że pies siada przed nim i zaczyna wydawać odgłosy, próbując ściągnąć na siebie uwagę. Wtedy mąż bierze go na ręce i niesie do sypialni . Kiedy jednak pan opuszcza pokój, pies przybiega z powrotem i znów zaczyna buczeć. Uspokaja się dopiero wtedy, gdy pójdą razem do łóżka .
Ale prawda, 6 kg, a 30 - to jednak spora różnica .

Edyta, a Maltańczyk nie jest zazdrosny? Czy to suczka?
Moja kuzynka miała jamnika, psa, który warczał na jej męża, gdy ten chciał się przytulić

Tomku, wybacz, że w Twoim wątku

Edyto, masz bardzo dobrego męża. Piesek ma wygody jak przystało na tę rasę. To chyba typowe poduszkowce.

Marysiu, nie ma problemu. Miło mi.

nowababka napisał: To pies. Po kastracji nie jest już agresywny, ale to środkowe miejsce na łóżku nie jest przypadkiem . Jak mąż próbuje mnie przytulić w obecności psa, to ten natychmiast wpycha pysk pomiędzy nas .
Czasem się wygłupiamy i udajemy, że kogoś bijemy, żeby sprawdzić jego reakcję. Zauważyliśmy, że zawsze broni mnie przed mężem, a dzieci przede mną. Nawet teraz, kiedy synowie są ode mnie zdecydowanie wyżsi, nadal ich broni (tzn. zaciekle ujada, a nawet czasami próbuje chwycić zębami za ubranie). Widać wciąż postrzega mnie jako silniejszą .

Tomku, tak wybierałam psa, żeby nie był ogrodnikiem . I jeszcze, żeby nie rozrzucał sierści po domu .

Edyto, Wika się trochę zasmuciła, kiedy jej powiedziałem, że przezywają ją ogrodnikiem, twierdzi, że zawsze chce tylko pomóc, choć nie zawsze wychodzi

Twoja Wika kopie w ogrodzie, a Moja mała kotka zainteresowała się kwiatami doniczkowymi.
Kopie w nich namiętnie .Cały parapet zasypany ziemią.
Ciekawe co będzie się działo jak wyjdzie do ogrodu.
Mam nadzieję, ze z tego wyrośnie.

Jurku, w ogrodzie kot ma tyle bodźców, że z czasem skupi się na czymś innym (głównie na polowaniu na owady i ptaki). Obecne nasze koty, ponieważ były adoptowane zimą, też początkowo siedziały w domu przez kilka miesięcy. Z nudów zdarzało im się coś wygrzebać z doniczek, ale w kwietniu, po wyjściu do ogrodu, nie były już tak zainteresowane kopaniem dołków (nie licząc oczywiście normalnej u kota rzeczy - zakopywania swoich odchodów, przy tym jednak nigdy nie wygrzebują roślin). Owszem, sporadycznie bywało, że jak np. kopałem dołek pod roślinę, szczególnie Bajtek (czarnuch) próbował go pogłębiać, kiedy "dostał kota". Ale to nigdy nie było nic poważnego. Generalnie koty w ogrodzie nie sprawiają większych problemów. Więcej ich jest z psem, przynajmniej na razie.

Wiem o tym. Moje dwa koty są w ogrodzie prawie od samego jego powstania.Jedyne szkody jakie wyrządziły to poprzewracane znaczniki.
No czasem jakiś złamany kwiat, bo one raczej miłością do siebie nie pałały i czasem lubiły pogonić kota, nie zważając na to co rosło na ich drodze.

Tomku , bycie ogrodnikiem to zaszczyt, nie przezwisko .

Ja już zimy prawie nie mam, więc u Ciebie pooglądam to białe

Miałam shi-tzu i też spała z nami na poduszkach. Natomiast teraz dwa koty z nami sypiają. Tola w nogach na wierzchu, a Batmanek pod kołdrą, wtulony w mój brzuch Tylko Eranka śpi na kanapie w salonie i na górę prawie nigdy się nie zapuszcza.

Takie życie, czasem chcę dobrze, wychodzi źle. Bardzo poczciwa rasa. Nie trzeba się smucić .

Pogoda mnie dzisiaj zachęciła do wychylenia nosa, choć na razie czuję w gnatach zimowe lenistwo. Przejechałem się sekatorem po tawułkach wzdłuż chodnika.



Inne rzeczy muszą trochę poczekać, bo leży jeszcze ciut śniegu, co mi przeszkadza w poruszaniu się, zwłaszcza wały powstałe przy odśnieżaniu.





Przyjrzałem się natomiast kilku azaliom japońskim w donicach, to o nie się szczególnie bałem. Zdaje się, że przeżyły całkiem nieźle. Elsie Lee ma co prawda niewiele liści po zimie, głównie wokół pąków, ale to raczej normalne w jej przypadku (zazwyczaj określa się ją jako półzimozieloną). Z wiosną wypuści nowe. Najważniejsze, że te, które pozostały, są zielone (poza drobnymi wyjątkami nieznacznie przymrożonych).





Babuschka (lub Rosinetta - nadal nie mogę z całą pewnością zdecydować, która to z nich) też przetrwała nieźle - trochę drobnych uszkodzeń jest, ale nie ma dramatu.





Maruschka, ostro w zeszłym roku przycięta, przetrwała jeszcze lepiej. Chyba nie ma w ogóle uszkodzonych listków.



Tak czy owak trochę mi po tej inspekcji ulżyło.

Ja mam tylko jedną azalię tzw. półzimozieloną i też zaskakująco dobrze poradziła sobie z zimą .

U mnie azalie też chyba wszystkie przeżyły.
Za to róże chyba będą cięte do ziemi. Oczywiście nie wszystkie.
Bardziej bałam się o klony, a one jak na razie wyglądają całkiem nieźle.
Flesz nie spał z nami, ani nie właził na lóżko. Jestem jednak heterą.
Na dokładkę nie dziadował. Mogło stać nie wiem co na stole i nie wziął nic z niego, nawet jak był sam.
Rozbałamuciła go dopiero teściowa, która pod stołem ciągle go dokarmiała.
Ale i tak było ok, jak się go skarciło odchodził.
No to był cudowny pies ogrodnika. Zobaczysz, że jeszcze chwila i twoja Wiki też taka będzie

Tomku -to dobre wieści powiem Ci ,że i ja się obawiałam bo przecież mrozy od kilku lat niespotykane były ,niech jeszcze cudownie zakwitną

Edyto, cieszę się i oby nam wszystkim wszystko pięknie rosło i kwitło, no i nie było wyrywane przez psy.

Gosiu, Wika też podczas naszych posiłków nie dziaduje, kładzie się spokojnie pod stołem (trochę niewygodne, bo stołownicy czasem nie mają gdzie postawić nóg, no ale ma taką nieodpartą potrzebę bliskości), jednak poza posiłkami czasem jeszcze jej się zdarza. Nie dalej jak tydzień, może dwa temu ściągnęła sobie z kuchennego blatu stojące na niej bezy, zakupione przez moją rodzicielkę, i zaniosła całe pudełko na posłanie. Na szczęście zdążyła opchnąć tylko dwie małe, zanim się zorientowaliśmy. Dowcipnisia. Jest systematycznie karcona, więc mam nadzieję, że z tego wyrośnie.

Żaneto, właśnie, kwitnienie to będzie kolejny test, czy wszystko przetrwało jak trzeba. To prawda, mrozy były duże, ale może czynnikiem łagodzącym była ich krótkotrwałość. Gdyby tak, powiedzmy, -15 stopni trzymało nieprzerwanie przez kilka tygodni albo cały miesiąc, mogłoby być krucho. Najbliższe noce ma trochę być na minusie, przynajmniej u mnie tak przewidują prognozy, ale w dzień już nie, więc chyba mamy nieodwracalnie wiosnę.