To może się odezwę
W ogrodzie nic ciekawego, to może legenda.
Dotyczy ona części Mojego miasta, w której mieszkam.
Autor jest historykiem-amatorem i pasjonatem Kudowy-Zdroju.
Trzeba tylko otworzyć plik.

Jureczku, byłam wczoraj w Twoich okolicach, jaka piękna u was jesień. Te góry i górki w jesiennym słońcu... No, miodzio.

Takie zimowe Góry Stołowe

Jurek , żadnego grzyba spod śniegu nie wydłubałeś ?
Chyba patrzyłeś pod nogi a nie tylko na chmurki ?

Gdzie maszerowaliście w tej pięknej scenerii? Widoki podobne, jak z trasy na Narożnik.

Szanowny Pan dalej na spacerkach że wątek odłogiem leży ???

Jurku -pozdrawiam noworocznie -wszystkiego najlepszego!!!.........jak wypatrzysz jakieś nowe floksy to daj znać

Żeby aż tak odłogować własny wątek
......nie uchodzi drogi Panie

Czy wszystko dobrze u Was ???

Tak w tym roku wyglądała wiosna w kudowskim Parku,





Jeszcze krótka relacja z Jarkowa

Ładny, uzdrawiający Park !!

A gdzie relacja z Semperowa ?

Krzysiu Jeżeli już to z Semperówki.
Olusiu Będzie jeszcze ładniej , bo jest kasa na to.
W zasadzie w ogrodzie nic się nie zmienia.Prawie nic nie przybyło i fotki takie same prawie jak rok temu.Po prostu jak w polskim filmie- nuda, nuda.
Niemniej jednak z okazji święta udałem się na procesję, ale tylko do ogrodu.Trochę zaczęło popadywać- więc parę fotek i do domu.
Zaczynami pod wierzbą.Tam w głębi widać efekty Moich ostatnich poczynań.Wyciąłem odrosty z lilaka, usunąłem panoszący się gajowiec, nawiozłem ziemi.
Teraz potrzebuję czymś to obsadzić.Marzą Mi się paprocie



Widok ogólny


Teraz rządzą róże

Mozart zaczyna koncert

Tradycyjne takietamy

Ostatnio było dużo fotek, teraz tylko jedna.

Ale jaki piękny widok.

Kwitnące róże to nie nuda Jureczku! Kępy host także.
jak Ci się paprocie marzą, to musisz koniecznie marzenie zrealizować. Ja ich nie kolekcjonuję, często nie wiem, jak sie nazywają, ale posadziłam (już pewnie kilkanascie ich mam) w miejscach gdzie pasują.
Widoki zielone, kojące.

Jak wszyscy wiedzą i pamiętają lubię od czasu do czasu rzucić jakąś legendę z okolicy.
Dzisiaj zajrzymy do Polanicy-Zdroju.
Dawno dawno temu, kiedy jeszcze natura wciąż miała niekwestionowaną przewagę nad człowiekiem, świeżo mianowany gajowy wybrał się do nieprzeniknionej puszczy na obchód. Tego dnia panował niemiłosierny upał i duchota. I choć gęsty las naturalnie chronił przed słońcem i zapewniał odczuwalnie niższą temperaturę, to młodemu leśniczemu bardzo szybko skończyła się woda w bukłaku. Znużony, spragniony, począł gorączkowo poszukiwać jakiegoś strumyka.

Kiedy usłyszał lekki szmer zbawczej wody, nawet się nie zastanowił i pobiegł w stronę skąd dochodził dźwięk. Dopadł do źródełka i już, już miał zanurzyć dłoń, gdy niespodziewanie z lasu wyłonił się wielki, biały niedźwiedź. Zwierzę gwałtownie zaatakowało, lecz gajowy nie dał się zaskoczyć. Wywiązała się krótka, brutalna walka. Młody człowiek wcale nie ustępował niedźwiedziowi siłą i mimo odniesionych ran udało mu się powalić bestię na grzbiet, przydusić ją do ziemi.

Leśniczy wyjął nóż i uniósł ostrze, by przebić serce swojego przeciwnika. Wtem niedźwiedź przemówił ludzkim głosem - Zdrój, który znalazłeś i o który tak zawzięcie walczyłeś, już niedługo całkowicie wyschnie. Jeśli jednak darujesz mi życie, pokażę ci inne źródło. Bijące mocniej, z wodą o niezwykłym smaku i gaszącą pragnienie dużo szybciej.

Zadziwiony do granic gajowy opuścił broń i przystał na propozycję osobliwego zwierzęcia. Biały niedźwiedź ruszył przodem i poprowadził wciąż zdumionego leśniczego na malowniczą, leśną polankę. Tam, wśród zielonej trawy i kolorowych kwiatów, wartkim strumieniem wypływała spod ziemi woda o niespotykanej woni. Młody leśniczy rzucił się do picia, ale niedźwiedź powiedział mu, że lepiej zrobi racząc się i niespiesznie smakując wodę, niż połykając ją wielkimi haustami. I rzeczywiście - gajowy błyskawicznie odzyskiwał świeżość, wstępowały w niego nowe siły. Kiedy odwrócił się by podziękować niespotykanemu niedźwiedziowi, ten już znikał w zaroślach.

Kiedy leśniczy wrócił do domu, od razu opowiedział wszystkim sąsiadom o swojej przygodzie. Wieść o “cudownej” wodzie rozchodziła się po okolicznych wsiach lotem błyskawicy. Niedługo na leśną polankę przybywali również ludzie z bardzo odległych stron, by przekonać się osobiście o działaniu źródełka. Wkrótce wokół krynicy zbudowano osadę nazwaną “Polanica”, a miejsce spotkania/potyczki leśniczego z polarnym niedźwiedziem uhonorowano pięknym pomnikiem.

Tak prezentuje się legenda o Polarku. Rzeczywistość jest o wiele bardziej prozaiczna. W 1910 roku naukowcy oszacowali maksymalny zasięg lądolodu na Ziemi Kłodzkiej - były to tereny Altheide Bad, czyli Polanicy-Zdroju. Rzeźba niedźwiedzia to oryginalna pamiątka tego faktu.

Jureczku niestety nie wiem jaka to odmiana brunery mam kilka i tylko dwóch jestem pewna reszta to przypuszczenia

Wszystko kwitnie i pachnie.