Dziękuję Nelu i nawzajem.

U mnie zimy ani śladu Jak tam piesio się sprawuje ? trochę Ci zazdroszczę ,bo ja mam tylko kota ,ale kocham go miłością szaloną
Dużo radości i zdrówka życzę Ci w nowym roczku

Nowinko, my też wszystkie nasze zwierzaki bardzo kochamy, wszystko im wybaczamy (co nie znaczy, że nie karcimy), choć czasem wychodzimy z siebie. Dotyczy to oczywiście głównie Wiki, koty są już za dorosłe na psoty, które mogłyby nas wyprowadzać z równowagi, a Wika ma jeszcze wystarczająco dużo młodzieńczej energii, by zaleźć za skórę. W połowie stycznia skończy 7 miesięcy, już niedługo powinny ją przestać denerwować wyrzynające się zęby. Ten proces właściwie się zakończył, ma piękne, pełne, białe, nowe uzębienie. Niestety nie do końca odeszła jej ochota do grzebania w ziemi, trudno mi teraz ocenić, co w ogrodzie wyjęła z nowych nasadzeń, obawiam się, że w dopiero co posadzonych floksach i jeżówkach będą duże ubytki, jeśli coś do wiosny zostanie. Cóż, muszę to przeboleć, z czasem się odbuduje, mam taką nadzieję. Poza tym jest kochana, więc jak jej tego nie wybaczyć? Trochę tylko duża nam urosła, zastanawiam się, czy jest wymiarowa. Jeśli się mieści we wzorcu, to chyba przy górnej granicy. Waży jakieś 26 kg, no całkiem spory piesek. Jak się zacznie przytulać, to czuć tę wagę i tę wielkość, słowem ogrom miłości na nas spada w takich chwilach w sensie dosłownym, namacalnym. Ma niepodważalną zasługę, wyciągnęła nas zapyziałych dotąd z domu na długie spacery, świetnie chodzi na długiej smyczy, utrzymuje znakomite tempo, słowem daje nam w kość. Ja o tej porze roku w zasadzie nigdy dotąd nie wychodziłem na dłużej z domu, Teraz się to zmieniło. Co prawda ciepła zima sprzyja spacerom, może gdyby leżała spora warstwa śniegu i ścinał mróz, z uwagi na swoją niepełnosprawność miałbym pewną trudność z poruszaniem się na zewnątrz. Ale nigdy nic nie wiadomo. Wika stanowi dobrą motywację do pokonywania trudności. Musimy jej zapewnić wystarczającą dawkę ruchu.

Pozdrawiam serdecznie i też życzę zdrowia, wytrwałości i niezapomnianych ogrodowych wrażeń w nowym roku. Wika też ściska.

Ależ ta Wika ma piękne oczy...............................

Ale śliczny psiak czytałam wcześniej o jej "umiłowaniu do roślinek w ogrodzie", mam nadzieję, że z tego wyrośnie.
Cierpliwością i nauką dacie radę skierować ją na odpowiednie tory
Wszystkiego dobrego w Nowym Roku.

Vero, sama widzisz, jak łatwo tym ślepiom wybaczyć najgorsze "przestępstwa". Jak zacznie gałami przewracać, udając wielką skruchę, mięknę jak topiony serek.

Ewo, nie tylko zamiłowanie do roślinek, do kopania dołków też, rozbierania drewnianych palisadek, podgryzania pieńków, które robią za ozdobę - repertuar ma bogaty, jak to szczeniak. Zapewne na wiosnę nie będę wiedział, za co mam się najpierw wziąć. Żyję nadzieją, że z wiekiem jej to przejdzie.

Wszystkiego dobrego ogrodowego w Nowym Roku dla Was!

Już nie pamiętam ile ważył Flesz, ale na pewno około 40 kg, ale Wiki to suczka, więc na pewno będzie mniejsza.
Z wielkością dawałam sobie radę, gorzej z wagą, kiedy w noc sylwestrową te 40 kilo ładowało się na kolana ze strachu.

Gosiu, Flesz musiał mieć trochę nadwagi. Według wzorca samiec nie powinien przekroczyć 34 kg. Przed nami też walka o utrzymanie wagi Wiki w ryzach, to strasznie trudne, wciąż jest nienażarta.

Biało.

Drzewa i cała reszta ubrane w białe kożuszki są tajemnicze i piękne.

Też się ucieszyłam ze śniegu...

A rozbawił mnie widok donic pod świerkiem (chyba?..) ja też dosypałam dziś śniegu do donic pod drzewkami...
bo stały takie gołe, aż żal...

Ewo, też lubię taki przyodziewek. Tym bardziej pożądany, że ma być mróz.
Nelu, tak to pod świerkiem srebrnym. Roślinki w donicach nie miały tu szans na znaczącą okrywę śnieżną, więc wykorzystaliśmy śnieg, który i tak trzeba było sprzątnąć z podjazdu do garażu.

Śnieg się utrzymuje.

Za oknem sypie całkiem intensywny śnieg, a mnie wzięło na wspominki, porównanie, jak to było po stronie północno-wschodniej, przed założeniem miniskalniaczka?
Tak to wyglądało w 2008 r. Ruchome mazowieckie piaski, że też udało się je jakoś związać, a ekspansywnego lilaka nieco okiełznać.






A tak było ostatniego lata, trochę przyjemniej. Mam nadzieję, że Wika nie cofnie nas do poprzedniego stanu.

Od góry roślinki dostały osłonę, ale czy nie wymarzną im korzenie w donicach?

Edyto, kto wie? Na razie mróz nie jest aż tak wielki, ma trwać tylko kilka dni. Przekonam się na wiosnę, jak będzie. Miałem zamiar obstawić donice stroiszem i owinąć jakimś ocieplaczem, ale paraliżuje mnie młoda sucz. Wzbudziłbym tylko jej zainteresowanie i dostarczył nowej rozrywki polegającej na rozbieraniu tychże ociepleń. Zagram va banque.

A myślałeś, żeby chociaż ustawić doniczki przytulone razem? Chociaż teraz to już zapewne przymarzły do gruntu .

Niektóre są tak wielkie, a wraz z ziemią i roślinami tak ciężkie, że ich przesuwanie wymagałoby zaangażowania dużych sił, których tu niestety brakuje. Największe stoją na granitowych kostkach ( a to dlatego, by zapobiec pakowaniu się do nich korzeni świerka), więc do gruntu raczej nie przymarzły. Inne, mniejsze, być może.

Tomek brawo fajny skalniaczek ,dużo pracy włożyłeś w to miejsce by na takim piachu cokolwiek rosło, mam u siebie w ogrodzie też takie miejsca......