Wygląda niezwykle! niesamowity spektakl! Może mróz ją oszczędził, bo kwiaty były jeszcze okryte?

Miłko, tak, po prostu duża część kwiatów była jeszcze nie w pełni rozwinięta. To zapewne je uratowało, choć niektóre mają tu i ówdzie drobne znamiona uszkodzeń (zbrązowienia), ale ogólne wrażenie jest dobre. Wniosek z tego taki, że obfite kwitnienie = większe prawdopodobieństwo uratowania spektaklu mimo niesprzyjających warunków.

Przepięknie.
Wiki też wygląda super.
Myślisz, że będzie jadła slimaki?
U mnie Flesz nie tykał ich wcale.

Gosiu, chyba jednak nie będzie gustować w ślimakach. Próbuje brać te w skorupkach do pyska, ale szybko zostawia. Ślimakiem wspinającym się po murze zainteresowała się, ale go nie tknęła. Zobaczymy, co będzie dalej.
Pozdrawiamy spod magnoliowego drzewka.

No proszę jak pięknie się rozwinęła..! sama radość..!

Nelu, jeszcze trochę ma nierozwiniętych. Sam jestem zaskoczony, ile tego naprodukowała.

Może masz możliwość cyknąć ją z boku lub z góry..? Musi być naprawdę niezły widok..

W moim mieście rośnie podobna chyba jeszcze 'sprzed wojny'.. nie jest zbyt wysoka, raczej rozłożysta,
jest zjawiskowa gdy zakwitnie...

Dzień nie był najlepszy, po południu było pochmurnie, słabe światło. Nelu, z góry nie bardzo się da. Stoi za blisko ściany domu. Akurat na tej ścianie nie mamy okien na górze, jedynie na schodach. Gdyby ją jednak sfocić z okienka schodowego na piętrze, efekt byłby w dużym stopniu podobny jak w przypadku zdjęcia robionego spod niej. Ale i tak do tego okienka trzeba by było włazić po drabinie.

No jest cudna temu nie da się zaprzeczyć. Tak wielkie i spektakularnie kwitnące magnolie robią wrażenie.
U nas obok paczkomatu jest podobnie duża, ostatnio była chyba w pełnym rozkwicie, otoczona domami i iglakami się uchowała przed mrozikiem, dzisiaj sprawdzę jak wygląda.

Też się zachwycam, najpiękniejsza i mróz jej nie zniszczył.

Tomku, siedzieć pod takim kolorowym i pachnącym parasolem, to ogromna przyjemność.
Dobrze, że przymrozek ją ominął.

Majko, rośnie już u nas 13 lat, więc trochę czasu miała, żeby się zmienić w spore drzewko. Pąków ma zawsze dużo i to mimo podcinania. W tym roku wyjątkowo dużo i to jest główna tajemnica przetrwania przymrozków, bo miała czym zastąpić uszkodzone, zbyt wcześnie rozwinięte kwiaty. Druga przyczyna to bliskość ściany domu, co czyni jej otocznie bardziej przytulnym, trochę cieplejszym niż na otwartej przestrzeni.

Kasiu, Aniu, mrozek nie do końca ją ominął. Przy zbliżeniach widać drobne mrozowe uszkodzenia kwiatów. Spektakl byłby jeszcze piękniejszy, gdyby tych przymrozków nie było. Ale narzekać nie mogę, bo ostatecznie się wybroniła i mimo wszystko jest ucztą dla oczu. W dodatku kwiaty rozwijają się w tym roku jakoś tak etapami, że to dłużej trwa niż zazwyczaj. Pewnie dlatego, że jest chłodno.

Rano po wstaniu z łóżka mamy z sypialni widok na nią, nie całą, ale wystarczy. Przy okazji i na Susan, która też się zaczyna rozwijać.

Cudne -macie widoki z okna ,moja suzan jeszcze nie kwitnie

U mnie magnolia jest trzeci rok. Pewnie za 10 lat już zobaczę, jak zakwitnie. Nawet nie pamiętam, jaka to odmiana , bo z biedronkowego kartonika.
A widok waszej jest nieziemski! Warto czekać!

Kółko graniaste.



Na plotkach.



Randka.



Rodzinka na spacerze w warunkach pandemii.

Właśnie się zastanawiałam co slychać w Twoim ogrodzie -azalki ruszają?

Magnolia wygląda na bardzo dużą , pięknie kwitnie przymrozki jej nie zaszkodziły .

Geniu - magnolia jest już sporym drzewkiem, to prawda, kwitnie co roku obficie, może dlatego ma rezerwy, kiedy nadejdą przymrozki. Wyglądała ok (teraz już kwiaty opadły), ale mimo wszystko trochę było na nich znać piętno niskiej temperatury.

Żaneto, bardzo powolutku. Wszystko jest strasznie spóźnione i niestety widać też trochę uszkodzeń i strat. Teraz wiele rzeczy wychodzi. Dopiero zaczęła kwitnąć japonka Madame van Hecke, choć rok temu miała kwiaty już na przełomie kwietnia i maja. Trochę pędów musiałem jej po tej zimie wyciąć. Kwitnienie nie jest i na pewno nie będzie tak obfite jak w ubiegłym roku. To samo chyba będzie z pozostałymi azaliami japońskimi, może poza kilkoma. Zakwitną, ale to nie będzie to, czego można by się po nich w normalnych warunkach spodziewać. W dodatku dziwnie się to jakoś odbywa w tym sezonie, jakby miały kwitnąć na raty, trochę teraz, trochę za chwilę, albo niektóre pąki tylko zamarkują. Bardzo nierównomiernie. Coś więcej będę mógł powiedzieć po 20 maja, tak myślę, albo i później. Najbardziej oberwała Juliette. Dziwna zresztą sprawa, bo po zimie wydawała się wyglądać nieźle, a parę dni temu zauważyłem, że uschło jej kilka sporych pędów, więc się zastanawiam, czy to na pewno od mrozu? Widać było na niej sporo drobnych pajęczynek, więc możliwe, że w ostatnich tygodniach dopadł ją przędziorek. To tym bardziej prawdopodobne, że stojąca obok wielkokwiatowa azalia Jock Brydon też dziwnie się męczy ze startem i chyba pousychały jej pąki (pajęczynki są na niej również dostrzegalne). Spryskałem obie Magusem, zobaczymy, jak się ich losy potoczą. Wśród pozostałych azalii wielkokiwatowych sytuacja jest lepsza, ale i tu mam straty. Nie ruszyła w takim tempie, jak powinna Knap-Hill Hybride, wiele przyschniętych gałęzi musiałem wyciąć, dużo pędów wybija z ziemi. Wygląda po tych zabiegach żałośnie, poważnie myślę, by ciachnąć ją znacznie radykalniej, albo w ogóle usunąć. Na dobra sprawę nigdy mnie nie zadowalała, choć mam ją od bardzo dawna i urosła wysoka. Zawsze marudziła, kwitła słabo (w tym roku ma kilka rachitycznych kwiatów na prawie gołych gałęziach), jest mało odporna. Musze podjąć jakąś decyzję. Pewnie ciachnę i dam jej szansę przez kolejny rok.

Tak wygląda Knap-Hill Hybride po przetrzebieniu.








A tak Madame van Hecke. Nie mam pojęcia, czy jeszcze się coś na niej rozwinie, ale i tak nie dorówna w najmniejszym stopniu zeszłorocznej (jest w wątku tematycznym, łatwo porównać).

Inne dają nadzieję, że ten rok nie będzie zupełnie stracony.